Home - Inhoud - Boekbesprekingl - 25 - Column 27 - Archief - DB-week 21 - red. COLUMN OP NIEUW-DENNENDAL.NL

WEEK 21 NO. 26 (21 mei)

INTERACTIE: Vanaf eind oktober zijn opgenomen de rubrieken DAGBOEK & PRIKBORD en COLUMN & POËZIE, via redactie te vullen door sitebezoekers. De site staat daarmee in principe open voor iedereen. Bij het ontbreken van bijdragen springt de redactie in. Graag ondertekening met naam en toenaam, en - naar keuze - e-mailadres en maatschappelijke identiteit. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing van het dagboek gebeurt naar dag van ontvangst/lezing, voor de column is in principe de vrijdag gereserveerd. De plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d. en andere omstandigheden

ONDERWERPEN: De column- ruimte bij nieuw-dennendal.nl kan vrij worden gewijd aan ieder mogelijk onderwerp: van politiek tot cultuur tot psychologie tot spiritualiteit, tot integratie van dat alles. Verdieping en reflectie zouden mooi zijn. Ook poëzie en boekbesprekingen zijn mogelijk. Zie verder hetgeen onder Dagboek wordt vermeld. Bijdragen met commerciële intenties worden niet opgenomen. Vanzelfsprekend blijft de redactie verantwoordelijk. Er geldt in principe een maximum van 500 woorden, met een minimum van 350. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild. Dagboekinzendingen svp mailen onder 'dagboek', columns onder 'column'.

COLUMN: De billen van Lubbers

Het meest schokkende nieuws was deze week ongetwijfeld de veronderstelde misstap van de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties. (Dat kan dus niet: op deze manier zijn het 'de vluchtelingen van de Verenigde Naties' en dat zijn het niet; het moet zoiets wezen als de Hoge VN- Commissaris voor de Vluchtelingen, maar dan zit je weer met het niet toegelichte VN - een onmogelijke titel dus.) Vanavond had Teletekst nog diverse aangiften van al of niet door Lub onzedelijk betaste dames en het ziet er somber uit voor de Hoge Commissaris. Hij moest op het matje komen bij Kofi Annan en vanochtend opende de Volkskrant er nota bene mee. En Charles Groenhuijsen kwam vanuit Washington in het journaal uitleggen dat het vervelender is als je als baas een ondergeschikte bij de billen grijpt dan wanneer zich zoiets tussen collega's op hetzelfde niveau afspeelt. Waarom wist ik aanvankelijk niet helemaal, maar ik had voor het schrijven van deze column twee boeken van de plank gehaald: My Secret Life, the anonymous autobiography of a wealthy Victorian who lived for sex alone; en Catch 22, (read it... and you'll never be quite the same again) van Joseph Heller. Al schrijvende bleken die titels het mysterie van 'De billen van Lubbers' aardig te verklaren. Het onbegrijpelijke werd in ieder geval iets begrijpelijker. Voor alle duidelijkheid wil ik nog wel even proberen de essentie van Catch 22 te duiden. (Van de andere titel hoeft dat niet, neem ik aan.) Catch 22 speelt op een luchtmachtbasis, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, in Italië. Het is het verhaal van Yossarian, die naar huis mag als hij kan aantonen dat ie gek is, maar als hij dat wil aantonen betekent dat dat ie niet gek is. Zoiets... (Het boek is van 1955, toen de oorlog nog iets heroïsch had en Heller kon scoren met een anti-oorlogsroman.) Catch 22 laat zien hoe onmogelijk de menselijke situatie kan zijn of in essentie is, als ze niet verlicht wordt - door wat laat ik hier open. Heller beschrijft op onovertroffen wijze het kafkaïaans absurdisme van de oorlog en de overlevingsstrategieën van de verschillende hoofdpersonen. De Yossarian in onze door jezuïeten opgeleide oud-premier, de man van 'no-nonsense' en het 'geklaarde karwei', is bezig aan een merkwaardige en riskante overlevingsact. Valt er nog meer over te zeggen? Niets toch? Zullen we het ooit helemaal te weten komen? Willen we dat? HG PS: schaafwerk, zondagavond 23 mei/woensdag 26 mei