Jaisalmehr, 21 februari

Zondagavond voor 250 Rs (een kleine 5 euro) gegeten in Pal Haveli, een dakrestaurant op het voormalige pand van een Jodhpurse edelman. Bediening van tulband dragende Rajasthani. Op de achtergrond het met schijnwerpers verlichte Meherangar-fort, een imponerend middeleeuws complex van enorme dimensie.
Boven alles een indrukwekkende sterrenhemel, met aan de skyline sporadisch vuurwerk: romantiek uit de reisfolder. De gedachte dat we een weekloon van Om Prakash, de bediende van het Sunset Hotel in Pushkar, zaten te verteren, bedierf de smaak niet echt. Het diner, ietsje duurder dan gemiddeld, was voortreffelijk.
Het bestaan van een neokoloniale toerist in backpackstijl heeft z'n charmes. Zoals ik tijdens een eerder bezoek aan India al van een welgestelde Indier mocht vernemen: als je geld hebt is het in India goed vertoeven.

Ik zocht de afgelopen weken naarstig naar tekenen van de Oorlog tegen het Terrorisme, die me in Nederland zo bezighield, maar kon tot dusver weinig vinden. De India Times van zaterdag had een persbureaubericht van zo'n vijfhonderd woorden dat was gewijd aan de voorbereidingen voor een lenteoffensief van de Taliban.
De Rajasthani, Pushkari en Jodhpuri die we ontmoetten lagen er ogenschijnlijk niet wakker van. Daarbij speelde een rol dat onze contacten voornamelijk bestaan uit riksjarijders, horecapersoneel en straatventers, en dat geen van die categorieen zich logischerwijze erg interesseert voor een gesprek over de zegeningen van het Washingtonse, Londense of Haagse beschavingsoffensief in Irak en Afghanistan.
Ze hebben wel wat anders aan hun hoofd. In Pushkar viel alleen in de betere hotels een Engelstalige krant te bemachtigen. De kiosken hadden er wel trendy boeken en cd's, maar geen Engelstalige periodieken.
Vanochtend, in Jaisalmehr, was er wel een kiosk met een Hindustan Times, van dinsdag. De verkoper deelde me op mijn vraag naar een krant van vandaag, woensdag, mee dat de krant er in Jaisalmehr altijd een dag later is.
De krant kopte met een bericht over een aanslag op een trein bij Panjapati,zo'n 80 kilometer van Delhi, van zondagavond, toen wij in Jodhpur op het dakterras zaten te schransen: 65 doden en veel gewonden.
Het betrof kennelijk een aanslag tegen het Indiaas-Pakistaanse vredesproces. Een textielhandelaar antwoordde op mijn vraag dat hij enkele uren na de aanslag op de hoogte was via de televisie. Hij was een intellectueel, die een door hem geschreven boek over Jaisalmehrse folklore aan ons probeerde te slijten. Hij stelde het internationale terrorisme en Al Qaida verantwoordelijk, maar was verder duidelijk vooral geinteresseerd in kameelornamenten en zijn museum, zodat ik er maar vanaf zag kritische vragen te stellen.
Wij vernamen het nieuws van de aanslag dus pas woensdagmorgen, ruim 48 uur later. Als toerist verkeer je in een toeristenenclave, die aardig vervreemd is van de realiteit. Je moet moeite doen wil je daarmee contact houden. Een hotelkamer met een televisie is een luxe waarvan we bij voorkeur afzien.
De Rupees die daarmee bespaard worden gaan naar bedelaars en andere behoeftigen. En behoeftigen zijn er nog genoeg in India.

busstation Pushkar

theeshop Jaisalmehr

De busrit van Pushkar naar Jodhpur ging voornamelijk door woestijngebied met troosteloze, lelijke lintbebouwing en abjecte armoede: het vrolijke bonte Rajasthan van de toeristenfolders was er ver te zoeken. Overigens geldt voor veel Indiers, althans in de toeristenindustrie, dat ze opvallend, met dynamiek en soms fanatisme, hun best doen een paar centen te verdienen.
Het meest deerniswekkende beeld dat ik tot dusver zag was dan ook misschien wel een groepje oudere toeristen dat op het busstation van Pushkar werd rondgeleid in wagentjes die waren gespannen achter kamelen.
De meesten waren ongezond corpulent en bijna allen oogden vervreemd en bangelijk.
Een man had een tulband opgezet, maar ook hij kon de associatie met een misplaatste carnavalsoptocht of Fellini-film niet wegnemen.

Tot mails, Hans

Jaisalmehr, 25 februari (Ontmoetingen - 1)

Michael en Denise hebben een bed & breakfast in Ierland. Hij, een goede zestiger, en zij, rond de 60, hadden we al ontmoet in Jodhpur, in het Meherangar-fort. Ze zakten vermoeid weg in de dikke kussens van de "lounge" die onderdeel vormt van de audiotour door het eeuwenoude Moghul-paleis.
De "lounge" , ik dacht eerst stomweg dat het om een lunchplek ging, bleek een relaxruimte te zijn waar westerse toeristen konden bijkomen van alle informatie die via de koptelefoons over ze werd uitgestort.
De ruimte was niet toegankelijk voor Indiase toeristen, die maar een fractie hoeven te betalen van de som die hun westerse lotgenoten moeten betalen voor de toegang tot het fort. Verschil moet er kennelijk zijn.
Op mijn opmerking dat we de Britten dankbaar mogen wezen voor hun koloniale erfgoed in India, gezien de geriefelijke fauteuils, begon Denise over een protocol over Britse mensenrechtenschendingen dat bij de onafhankelijkheidsoverdracht in 1947 expliciet was verdonkeremaand, zodat de Indiers hun voormalige koloniale bezetters naderhand niet zouden kunnen vervolgen.
Ze waren duidelijk van het goede slag, Michael en Denise van ballardfarmholidays.com, de website-url die we tijdens onze tweede ontmoeting, in Jaisalmehr, van hen in handen kregen gedrukt. ( John was kennelijk in de hitte volledig de kluts kwijt en confronteerde ons midden op een pleintje in het Fort van Jaisalmehr met de verbijsterende vraag: Waar is het fort? )
We ontmoetten ze gisteravond voor de derde maal, in restaurant Little Italy, gevestigd in de poort van het Fort.
Ze hadden net een camelsafari gedaan en waren uitgelaten. Misschien lag dat ook wel aan de vijf flessen whiskey die ze uit Ierland naar Rajasthan hadden meegesmokkeld, zoals Denise ons toevertrouwde. "Het deed trouwens wel zeer aan je achterste", voegde ze hieraan toe. "Vrouwen schijnen er meer last van te hebben dan mannen." We bespraken onze aanstaande tocht in een sleeperbus naar Udaipur, een hellevaart van 15 uur, in een tweepersoonscompartiment boven in de bus. Denise waarschuwde voor ,"robbers" en vestigde de aandacht op de mogelijkheid een club van sleeperbus-wippers op te richten, in navolging van het genootschap dat er prat op gaat tijdens vliegtuigvluchten te hebben gevreeen.

Ontmoetingen (2)
Sippend aan de chai (thee) voor de German Bakery, op een pleintje buiten het fort Jaisalmehr, werden we aangesproken door twee fit ogende Nederlanders.
Ze, beiden ex-vrachtwagenchauffeur, zijn bezig aan een fietstocht rond de wereld en Wim, zoals hij bleek te heten, produceerde een kaartje met de URL www.wimenpeetzerereet.nl . De site had al 16.000 bezoekers, zei hij tevreden.
Ze waren ongeveer een halfjaar geleden vertrokken en hadden al fietsend West-Europa, Turkije, Iran, Pakistan en een stuk van India gedaan. In India hadden ze eieren voor hun geld gekozen en de fiets ingeruild voor een Enfield-motor: het bleek te riskant het onmogelijke Indiase verkeer te tarten. Maar ze waren van plan, na een bezoek aan Goa, in Delhi te fietstocht voort te zetten met een rit naar hun goede doel: een weeshuis bij Kathmandu. Vervolgens stonden Indochina, China, Australie, Alaska, de VS enzovoort op het programma.
Kabul hadden ze ook even aangedaan, vanuit Peshawar. Maar ook in Peshawar hadden ze de fiets moeten laten staan, omdat fietsen door de Khyberpass nog niet kon. Het werd een busrit in een escorte van zwaarbewapende strijders. Kabul ligt helemaal in puin, bevestigden ze. En ISAF is er alomtegenwoordig.
Wim had het uitstapje naar Kabul pas aan z'n moeder gemeld na afloop van de terugkeer in Peshawar. Op de vraag of het hangertje rond zijn nek de kaart van India voorstelde, antwoordde Wim dat het een speldje was van de vrachtwagenfabriek Scania. Verder was ie al elf kilo afgevallen  maar zag er uit als Hollands welvaren zelve.
Ook Peet (Petra?) mocht er trouwens wezen: crazy Nederlanders op de fiets voor wie Nederland voor altijd te klein zal zijn.

Groet Hans