EEN MOOIE SNEEUWBAL: 4.2: Ontruiming: weggeleid |
 'Deportatie' noemden we het, en later kregen we kritiek dat we voor de ontruiming termen hadden gebruikt die deden denken aan de Tweede Wereldoorlog. Maar hoe hadden we het anders moeten omschrijven? |
| Eeuwige
rebel De eeuwige rebel was-ie: vaak grotesque en aandoenlijk in z'n onaangepastheid en opstandigheid. Je kon het ongelofelijk met hem aan de stok krijgen: hij kon het hele programma aan zijn laars lappen en vanwege een kleinigheid alles op z'n kop zetten. Wat kon je anders doen dan hem als een lastig kind naar zijn kamer te sturen - een kaal hok met een matras op de vloer. En dan kon je met z'n allen urenlang bezig zijn om hem daar te krijgen, want alleen of met z'n tweeën ging het niet. Z'n kracht en energie waren tomeloos. We hadden het uniform uitgetrokken en de verdovingsspuit achter slot en grendel gedaan, en deden het in principe met mankracht. Wat ging er door hem heen als we hem door het paviljoen sleepten - een ritueel waarbij hij zich aan iedere deurpost vastklemde. Als hij uiteindelijk op z'n kamer zat, waren we gesloopt. Hij kon oprecht beterschap beloven en geloofde zozeer zijn eigen beloften dat je er wel in mee móest gaan. We gaven hem veel vrijheid. Hij dwaalde geregeld af in de richting van de militaire basis Soesterberg, waar we hem ooit uit een geheime opslagplaats (atoomwapens?) moesten ophalen. Ook ging-ie - in het kader van 'experimentele verdunning' - eens met me mee naar de bios in Utrecht ('Gimme Shelter' van de Rolling Stones. Midden onder de voorstelling werd-ie vervelend en nam de benen. Hij kwam pas de volgende dag terug - was-ie bij familie in Utrecht geweest. Hij was gek op uniformen en liet zich bij de ontruiming als een lam afvoeren. Z'n rebellie had een ijzersterke innerlijke logica. Hij was onbetwist de 'one and only' Mister-Lorentz. |