Home - Inhoud - Hinkelpinkel (terug) - Debat (volg.) - Archief - red. MOOI GENERATIECONFLICT

WEEK 26 no. 1-09 25 juni 2009

INTERACTIE: Bijdragen voor de COLUMN-ruimte zijn via redactie in te zenden. Graag ondertekening met e-mailadres. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d.

ONDERWERPEN: De columnruimte is vrij. Het kan een persoonlijke oprisping, recensie, mailwisseling, oproep of iets anders zijn. Er geldt in principe een maximum van duizend woorden, maar uitzonderingen zijn mogelijk. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild.

Joris en Bartho Smit hebben hun eerste voorstellingen van 'HE PA, WAT DEED JIJ IN DE DENNENDALOORLOG?' achter de rug - 19 en 20 juni jongstleden, in de Machinefabriek in Groningen. We mochten er bij zijn, samen met onder anderen Carel Muller, Elja Baas, Dick Nicolai en Mary Pauw. Op 24 en 25 augustus volgen er nog twee voorstellingen, in het kader van het Noorderzon Festival in Groningen. Mogelijk later ook nog bij Theater Frascati in Amsterdam. Nw-Dennendal komt met een verslag en aankondigingen. Hier alvast een korte indruk.

MOOI GENERATIECONFLICT door Hans Grimm ‘Je overdrijft jongen, je romantiseert’, zegt Bartho. ‘Zo was het niet.’ Joris ligt stuiptrekkend op het toneel. Hij is zogenaamd neergeschoten tijdens de ontruiming van paviljoen Lorentz. Even daarvoor was ie al met handboeien op de rug in een overvalwagen afgevoerd. Het is een van de hoogtepunten van de voorstelling. Joris vliegt overeind. ‘Oke, je komt in verzet! Jij je verzetje!! Maar ik schrijf de tekst en daar moet je je aanhouden.’ ‘OK Joris’, zegt Bartho. Hij klinkt prachtig vermoeid, en leunt achterover op de stoel waarop hij is gezeten. De boodschap is duidelijk: vader zijn valt niet mee. Joris loopt naar een hoek van het toneel, raadpleegt de velletjes papier met tekst, en hervat de voorstelling. Het is een geregeld terugkerend ritueel. Je zou verwachten dat het stoort, maar dat doet het niet. In wezen verhoogt het de authenticiteit. Hier wordt geen toneel gespeeld, hier wordt iets neergezet en dat het niet volmaakt is klopt wel. De werkelijkheid is ook niet volmaakt. Het centrale thema is idealisme, bevlogenheid. Waarom wij, de babyboomers, dat wel hadden, en zij, de jeugd van nu, niet. Bartho maakt duidelijk dat dat een vertekening is. ‘In onze tijd was actievoering trendy. Je deed het met z’n allen. Jullie worden gedwongen er duidelijker over na te denken. Jullie moeten écht een keuze maken.’ We zitten op een rijtje: Carel Muller, Elja Baas, Dick Nicolai, Mary Pauw en ondergetekende, op de achterste rij van het kleine theatertje de Machinefabriek. Op het toneel staat een groot bord met krantenknipsels over het Dennendalconflict. Ik zie Frank Brave die het V-teken flasht. Veel foto’s van Carel. De foto van Hendrik van Nek in Vrij Nederland, boven het artikel van Gerard van Westerloo en Tessel Polman over de in handen gevallen bandopnamen met de stemmen van Drechsel en Van Nek. Het is een beetje absurd, de geschiedenis wordt een geschiedenis in een geschiedenis, zoiets… Joris zegt zich af te vragen of Carel Muller er is, om even later te constateren dat die in de zaal zit. Hij prikt iets door, maar wat? ‘He pa, wat deed jij in de Dennendaloorlog’ maakt duidelijk dat ‘de oorlog’ doorgaat, in de harten van jonge mensen, in de harten van oude mensen. Dat is mooi. Dat is winst en een verdienste. Dat geeft hoop. recensie 8weekly Noord Nederlands Toneel