Home - Inhoud - Mail M.D. (terug) - 911 (volg.) - Archief - red. OPROEP INGE MANS

WEEK 51 NO. 49-05 23 dec.

INTERACTIE: Vanaf eind oktober 2003 zijn opgenomen de rubrieken DAGBOEK & PRIKBORD en COLUMN, via redactie te vullen door sitebezoekers. Bij het ontbreken van bijdragen springt de redactie in. Graag ondertekening met naam en toenaam, en eventueel e-mailadres. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d.

ONDERWERPEN: De column- ruimte is vrij en kan worden gewijd aan ieder mogelijk onderwerp: van politiek, psychologie en spiritualiteit tot poëzie en boekbespreking. Er geldt in principe een minimum van 350 en een maximum van 500/600 woorden, maar uitzonderingen zijn mogelijk. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild. Dagboekinzendingen svp mailen onder 'dagboek', columns onder 'column'.

Nederland is ziek. Enig ziekte-inzicht ontbreekt. De collectieve waanzin van het marktdenken, de dwangmatigheid waarmee alles en iedereen in geld wordt uitgedrukt en de psychopathische gewetenloosheid waarmee organisaties aan menselijke behoeften voorbijgaan en personen tot radertjes in een systeem maken waar niemand meer greep op heeft - het gaat allemaal door voor normaal. En bijna zonder het te weten maakt het alles wat weerloos en van waarde is kapot. Inge Mans wordt er gek van. Maar asielzoekers nog veel meer. Haar vriendschap met een paar van deze mensen liet haar zien hoe gewetenloos ons land is geworden. Een noodkreet: red Nederland, wees solidair met asielzoekers!

GEKMAKEND ASIELBELEID (Met toestemming van Inge Mans overgenomen uit 'Deviant', kritisch tijdschrift voor psychiatrie) Staatsterreur Gevlucht voor oorlog en terreur krijgen asielzoekers hier, in ons beschaafde landje, te maken met een iets beschaafder soort terreur: de juridische en psy-chische terreur van een vluchtelingenbeleid dat ronduit vluchtelingenvijandig is. Zeker sinds het aantreden van minister Verdonk – echter steeds met instemming van de meerderheid van onze volksvertegenwoordiging in de Tweede Kamer, lijkt het wel of ons land de oorlog verklaard heeft aan asielzoekers. Gezinnen met kleine kinderen worden ’s morgens in alle vroegte uit bed gehaald, in een getralied busje gestopt en afgevoerd naar een ‘detentiecentrum’, een gevangenis dus. Kinderen worden door zes man politie uit hun schoolklas gehaald en maandenlang gevangen gezet, samen met hun ouders. Tsjetsjenen worden uitgezet naar Rusland, Congolezen worden uitgeleverd aan autoriteiten, die hen linea recta afvoeren naar gevangenissen waar martelingen plaatsvinden, ook bij ex-asielzoekers. Als uitzetting niet lukt, worden ouders, kinderen en babies botweg op straat gezet, zonder een cent op zak en of het nu vriest of niet. MOB noemt men dat: Met Onbekende Bestemming vertrokken. In de steek gelaten Met een Onmogelijk Bestaan zou een betere aanduiding zijn. Immers, als zelfs de IND er niet in slaagt deze mensen terug naar hun land te sturen, hoe moeten zij dat zelf dan voor elkaar krijgen? Veel landen zien vluchtelingen als landverraders en weigeren hen terug te nemen. Soms lukt uitzetting wel en dan keren mensen terug naar een sociaal-economisch kapot land waar zij opnieuw als rechteloze burgers behandeld worden, dit keer omdat zij ex-vluchteling zijn. Onze regering verklaart veel landen ‘veilig’. Afghanistan bijvoorbeeld waar dagelijks politieke moorden plaatsvinden of Iran, waar alleenstaande moeders vogelvrij zijn en kans op steniging lopen. Een organisatie als Amnesty bestrijdt dan ook dat deze landen veilig zijn. Bekend zijn ook de talloze gevallen, waarin uitgezette asielzoekers direct na aankomst gevangen genomen worden. Dit gebeurt mede door toedoen van de IND, die niet alleen Congo maar ook veel andere landen laat weten dat de uitgezette persoon politiek asiel heeft aangevraagd. Het is voorgekomen dat mensen gemarteld werden om te vertellen welke negatieve dingen zij over hun land gezegd hebben. En in de meeste gevallen komen mensen pas vrij na betaling van een grote som geld. Onbegrijpelijk is ook hoe onze regering doodzieke en zwaar getraumatiseerde mensen terugstuurt naar landen als Angola, Somalië, Congo, Noord-Irak of Soedan met als argument dat zij daar net zo goed de medische of psychiatrische behandeling kunnen krijgen die ze nodig hebben. Wie zich tegen uitzetting verzet, uit woede of pure angst, wordt geboeid aan handen en voeten afgevoerd. En loopt daarbij kans op gebroken armen, benen, neus of kaak. Wie huilt en de rust van de toeristen in het vliegtuig verstoort, wordt de mond gesnoerd met een stevig stuk tape op de mond. Dit laatste is verboden sinds een jongeman er bijna door stikte, met zwaar spastische klachten voor de rest van zijn leven als gevolg. Maar het gebeurt nog steeds. Al dit soort verschrikkingen zijn geen uitwassen, maar vinden bijna dagelijks plaats. Zo kan het gebeuren dat enkele tienduizenden mensen, iedere dag opnieuw, getroffen worden door grof onrecht, bureaucratisch geweld, erbarmelijke levensomstandigheden en de eindeloze marteling van asielprocedures, die niets met rechtvaardigheid te maken hebben en alles met juridische willekeur en vreemdelingvijandige politiek. Wir haben es gewusst Er gebeuren ontoelaatbare dingen in ons land. En we laten ze toe. Misschien zullen we ooit, als het te laat is, onze excuses aanbieden. Maar we zullen niet kunnen zeggen dat we niet wisten wat er gaande was. Want als er doden vallen staat het in de krant. En als een paar gedreven journalisten of filmmakers de kans krijgen, geven zij de ‘schrijnende gevallen’ een gezicht. Bekend is ook de kritiek en het protest, dat van vele kanten kwam. Hoogleraren die er verstand van hebben, internationale organisaties voor mensenrechten, vooraanstaande advocaten, schrijvers en kunstenaars, organisaties van therapeuten en hulpverleners, talloze scholen en schoolkinderen, de hele Raad van Kerken en de halve achterban van het CDA tot en met oud-ministerpresident Lubbers, zij allen lieten onze regering duidelijk weten: dit asielbeleid is niet menselijk meer. Maar het asielbeleid gaat gewoon door, als een soort natuurramp waar niemand greep op heeft en die bovendien nauwelijks als een ramp gezien wordt. Nederland is ziek. Er moet iets gebeuren. Voor de asielzoekers, maar ook voor het geweten van ons Nederlanders. Wat je kunt doen: Op dit moment zijn er steeds meer gemeenteraden die een motie aannemen voor een pardonregeling voor “oude-wets asielzoekers”, dwz voor vluchtelingen die voor de nieuwe vreemdelingwet van april 2001 asiel aanvroegen. Vraag de gemeenteraadsleden van jouw partij ook zo’n motie in te dienen en zorg dat deze aangenomen wordt. Inge Mans