HOME -INHOUD - TERUG - VOLGENDE EEN MOOIE SNEEUWBAL: 6.3: Groepsleidster

Aagje Soede met links Wolly Bloemendaal; rechts zit Susan Dorleijn. (Klikken geeft connectie met foto.

Er gebeurde iets met je: je kon niet dezelfde blijven... Het waren de jaren van Pink Floyd, The Electric Light Orchestra, en Gerry Rafferty, van acid rock en literatuur als Castaneda's 'The Teachings of Don Juan' en Jan Foudraines 'Wie is van Hout' - muziek en boeken van mensen die het geluk op de rand van de maatschappij, of daar overheen, zochten. De 'normale' maatschappij denderde maar voort met haar acceptatie van de Vietnamoorlog en haar vervreemdend school- en kantoorbestaan. Maar ze was geleidelijk vanuit het centrum naar de periferie aan het schuiven. Die maatschappij was ziekmakend. Het échte leven was te vinden in verre reizen, het liefst in oostelijke richting. En als je dan toch wilde of moest werken, dan maar in wat eerst de periferie was: het jeugd- en jongerenwerk, de hulpverlening, alternatieve bedrijven en alternatieve zorgvormen; dáár was nog de ruimte waar je adem kon halen. Zwakzinningen hadden iets te vertellen: die waren écht, onbesmet en ongekunsteld, die leefden in het 'hier en nu', stonden dichter bij de bron dan de doorsneemens die opgeslokt werd door de ratrace... Dennendal had een geheim, het waarde rond in de paviljoens, over het terrein, over het vloeiveld; het was in de Keet en in de theetuin: Dennendal had 'soul', het had 'spirit' en misschien zelfs, soms, spiritualiteit.