Home - Inhoud - Verslag -32 - Column-34 - Archief - DB-week 41 t/m 42 - red. KRITIEK OP NIEUW-DENNENDAL.NL

WEEK 41 NO. 33 08 okt.

INTERACTIE: Vanaf eind oktober 2003 zijn opgenomen de rubrieken DAGBOEK & PRIKBORD en COLUMN, via redactie te vullen door sitebezoekers. Bij het ontbreken van bijdragen springt de redactie in. Graag ondertekening met naam en toenaam, en eventueel e-mailadres. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing van het dagboek gebeurt naar dag van ontvangst, voor de column is in principe de vrijdag gereserveerd. De plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d.

ONDERWERPEN: De column- ruimte bij nieuw-dennendal.nl is bij uitstek gewijd aan het Vrije Woord. Ze kan worden gewijd aan ieder mogelijk onderwerp: van politiek, psychologie en spiritualiteit tot poëzie en boekbespreking. Vanzelfsprekend blijft de redactie verantwoordelijk. Er geldt in principe een minimum van 350 en een maximum van 500 woorden, maar uitzonderingen zijn mogelijk. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild. Dagboekinzendingen svp mailen onder 'dagboek', columns onder 'column'.

Kritiek: NIKS GEEN MOREEL APPÉL! Door Inge Mans (Het weerwoord van Inge Mans heeft betrekking op een reactie op haar Humanist-artikel door Hans Grimm; zie Gewoon Samen Mens Zijn, week 35, no. 31, 27 aug. - hg.) Hier een wat late reactie op jouw reactie op mijn Humanist-artikel. Ik ben er een beetje laat mee, maar ja, drukdrukdruk. Schrijven is een eenzaam bestaan, terwijl je al die woorden en zinnen toch eigenlijk aan de ganse mensheid richt. Meestal hoor je niets meer van die ganse mensheid. Maar wel van Hans Grimm, die andere eenzame schrijver die zich het hoofd breekt over verleden, heden en toekomst van de ganse mensheid. Hoe dan ook, dank voor je bespreking van mijn artikel en je reactie erop. Waar ik graag op wil reageren: je hebt mijn oproep om weer de barricades op te gaan en 'gewoon samen mens zijn' te eisen, opgevat als een moreel appel. Ik weet dat het streven naar (sociale) integratie van mensen met een verstandelijke handicap al gauw als een ethische zaak wordt opgevat. Maar ik ging ervanuit dat jij als oud-Dennendaller daar niet zo'n last van zou hebben, omdat je ervaren hebt dat integratie niet alleen goed is voor 'hun' maar ook voor 'ons'. Hoe dan ook, mijn artikel was niet bedoeld als een ethisch appel, want daar hou ik niet van en het werkt niet volgens mij. Eigenlijk hou ik er ook niet van om achteraf te gaan zitten uitleggen hoe ik het bedoeld heb, maar dat zal ik nu maar wel doen, want kennelijk was ik daarover niet duidelijk genoeg. Mijn oproep om de maatschappij weer menselijker te maken richt zich niet op individuen, maar op de 'maatschappelijke structuur' (weet je wel weet je niet). Als er ooit sprake was van vervreemding en verzakelijking, dan was het wel de afgelopen tien jaar. Ook mijn constatering dat de sociale integratie van zwakzinnigen nog niet zoveel inhoudt, is niet bedoeld als een moreel appel. Ik weet dat iedereen het drukdrukdruk heeft, zelf ben ik er ook zo een. Maar wanneer gaan we daar nou eens een maatschappelijk probleem van maken ipv er op ons eentje mee te lopen modderen? Eigen verantwoordelijkheid? Zeker, maar pas op het moment dat een basisinkomen en 20 uur werken per week voor iedereen normaal is. Utopisch? Alles beter dan realistisch. Pas als we het niet meer zo drukdrukdruk hebben, zullen we tijd hebben voor de minder snelle jongens en meisjes onder ons. Maar je kan het ook omdraaien: als we mensen nou eens gaan betalen om met zwakzinnigen (of oudjes, asielzoekers, noem maar op) te leven. Dus in plaats van 4 of 5 haastige dienstjes onder grote werkdruk met strikte scheidingen en veel gereis heen en weer tussen werk en prive zou je mensen kunnen vragen 5 etmalen aanwezig te zijn en het eigen leven met de ander te delen en andersom. Daarna kunnen ze dan 5 etmalen vrij zijn om andere dingen te doen. Zouden mensen met een handicap dan minder last hebben van mensen die het altijd maar drukdrukdruk hebben? En zou werken (en leven) voor de drukdoeners dan weer leuker worden? Tijd om 'gewoon samen mens te zijn', je zou het kunnen gaan verkopen op de markt van de zorg: wij zorgen voor stilstand in uw leven met tijd als hoogste kwaliteitsproduct. Volgens Andries Baart laat liefde zich kapitaliseren. Ik moet er niet aan denken, want het kapitaal heeft niets met liefde te schaften en liefde is wel veel gevraagd van een mens. Werk maken van het samen leven in onze samenleving, het wordt echt de hoogste tijd. Tot hier en nog verder, riepen we vroeger. Laten we dus verder gaan. Voordat we dood gaan. Het kwart miljoen demonstreerders was behoorlijk op leeftijd. Van ons oudjes zullen we (en ze) het dan ook moeten hebben. Want vroeg of laat zijn we uitgerangeerd of gedegradeerd of vinden we er niks meer aan. En dan moeten we ons opnieuw afvragen wat er ook al weer belangrijk is in het leven. Een journalist vroeg aan een mongools gehandicapte inrichtingbewoner: wilt u graag de maatschappij in? Het antwoord luidde; 'Maatschappij, wat is dat ook al weer?' Enfin, ik moet weer aan het werk, drukdrukdruk... Een hartelijke groet, Inge Mans