Home - Inhoud - Column-3 - Column-4 - Dagboekserie-3 - redactie DE COLUMN OP NIEUW-DENNENDAL.NL

WEEK 45-2 NO. 3a (8 nov.)

INTERACTIE: Vanaf eind oktober zijn opgenomen de rubrieken DAGBOEK en COLUMN. Respectievelijk dagelijks en wekelijks via redactie te vullen door sitebezoekers. De site staat daarmee in principe open voor iedereen. Bij het ontbreken van bijdragen springt de redactie in. Graag ondertekening met naam en toenaam, en - naar keuze - e-mailadres en maatschappelijke identiteit. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Datering gebeurt naar dag van verzending/ontvangst. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie en andere omstandigheden

ONDERWERPEN: De column- ruimte bij nieuw-dennendal.nl kan vrij worden gewijd aan ieder mogelijk onderwerp: van politiek tot cultuur tot psychologie tot spiritualiteit, tot integratie van dat alles. Er geldt een kwalitatieve eis van verdieping en reflectie. Zie verder hetgeen onder Dagboek wordt vermeld. Bijdragen met commerciële intenties worden niet opgenomen. Vanzelfsprekend blijft de redactie verantwoordelijk. Er geldt in principe een maximum van 500 woorden, met een minimum van 350. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild. Dagboekinzendingen svp mailen onder 'dagboek', columns onder 'column'.

COLUMN-extra: VERSTANDELIJK GEHANDICAPTEN IN CEL (een poging het te begrijpen)

Steeds meer verstandelijk gehandicapten in cel, kopte de Volkskrant. En Evelien Tonkens (GroenLinks) stelde Kamervragen, en het ministerie kwam met een brief waarin onderzoek werd aangekondigd. Ik moest onmiddellijk denken aan Leo (gefingeerde naam), maar kon toch niet onmiddellijk de pen grijpen. (Per slot van rekening is het even geleden dat ik paviljoenswerker was.) Vanochtend, zittend in de najaarszon, opnieuw met de VK op schoot, kwam de muze. Het is in wezen zo simpel. Als het goed ging op de groep, had je minder problemen met zwakke klanten. Als het slecht ging, moest je meer aan de noodrem trekken. Dat zie je in je gezin net zo. Als pa relaxed van z'n werk thuiskomt, ontspant de hele familie. Als pa gestresst arriveert, slaat dat prompt over en zijn de poppen aan het dansen. Op het macroniveau is het niet anders. Als met stille diplomatie probleemoplossend wordt gewerkt, kun je oorlogen voorkomen. Een van de verdiensten van (Nw)-Dennendal was de relatief grote tolerante voor afwijkend gedrag. Er werd bewust geprobeerd niet onmiddellijk naar de spuit of de isoleer te grijpen als iemand het op de heupen kreeg. Laat maar uitrazen, was het devies. Het gaat vanzelf voorbij. We kunnen altijd nog ingrijpen. Bij Leo werkte dat niet altijd. En dan werd het soms een gevecht, van deur tot deur, om hem op z'n kamer te krijgen, een kaal hok met een matras op de vloer, waar alles uit verwijderd was omdat ie in zo'n bui alles kapot maakte. Leo kon daar dan dágen zitten. Iedereen was kapot, fysiek van het gevecht en psychisch van het feit dat ie daar zat. Er werd vaak langdurig gepraat om erachter te komen waarom het nu weer fout was gegaan. Geleidelijk werd Leo dan weer uit zijn hok gelaten, mondjesmaat omdat zowel hij als de groep opnieuw moest wennen. Hij kreeg dan steeds meer bewegingsvrijheid, tot ie weer helemaal was geaccepteerd. En dan ging het weer mis.... Het maakt geen verschil of je nu binnen de inrichting of binnen de maatschappij opereert. Je kunt niet anders dan het draagvlak voor afwijkend gedrag zo groot mogelijk proberen te maken. Anders krijg je regressie in de richting van steeds meer gesloten inrichtingen (gevangenissen) en een ontwikkeling naar een politiestaat. Je zult voortdurend klaar moeten staan om met overleg en doelgerichte interventie door eerstelijnshulpverleners probleemgevallen op te vangen. Maar dat vraag wél investeringen in personeel en faciliteiten. Als je als overheid decennialang uit privatiseringsijver, bezuinigingsoverwegingen en - toegegeven - zeker ook integratievisie grote inrichtingen opdoekt en dan onvoldoende investeert in wijkopbouworganen, opvangcentra, dagcentra, sociale werkplaatsen, gezinsvervangende tehuizen, sociowoningen, fasehuizen en andere vormen van begeleiding - wat er kennelijk aan de hand is (geweest) - vraag je om moeilijkheden. En die zijn er dus ook gekomen. (Dat het marktprincipe ten aanzien van verstandelijk gehandicapten niet écht goed werk, was bij de bestuurders en op de verschillende overheidsniveaus toch wel duidelijk, neem ik aan.) Het is schrijnend te moeten constateren dat al die jaren in wezen behoefte is geweest aan meer positieve sturing, meer diversiteit, meer experimentele 'tussenvormen' tussen inrichting en wijk, waar verstandelijk gehandicapten noch slachtoffer zouden worden van hospitalisering noch van de maatschappij. Het hele proces van integratie en verdunning had dus beter begeleid moeten worden. Het is één groot deja vu. Hans Grimm, 8 november 2003; e-mail (met een paar kleine correcties op de 9de, 10de, 12de) (HG is oud-paviljoenswerker, journalist) (iets te veel woorden, maar dat mag bij dit onderwerp - meer over bijna zelfde zaak valt te lezen onder epiloog)