DAGBOEK
India 2007
1

AMSTERDAM, 2 febr. - Proloog

Zondag 4 februari vertrekken we vanaf Schiphol: opnieuw twee maandjes India. Dit keer is het plan door Rajasthan en Gujarat te reizen, met mogelijk de Ellora- en Ajanta-caves in Maharashtra. Maar eerst is er New Delhi, een hotelletje bij de Main Bazaar, bezoeken aan de Chandni Chowk, de Jama Masjid, Humayun's Tumb, de lucht opsnuiven en wat wennen aan de temperatuur, de hectiek enzovoort. De digicamera gaat in ieder geval opnieuw mee.
We gaan op zoek naar 'levende spiritualiteit' en de sporen daarvan uit het verleden, maar ook naar de nieuwe welvaart. India stoomt op in de vaart der volkeren, wordt alom gemeld. Je zou er over de miljonairs struikelen. Zijn er parallellen met de ontwikkelingen in China?
Maar we zijn sceptisch - en misschien optimistisch. Het Chinese model lijkt voor India niet weggelegd, en dat is waarschijnlijk maar goed ook. Van veraf gezien lijkt China te worden omgebouwd tot een groot Manhattan en dat zou je India toch niet toewensen. Of toch wel?
Ook is het plan te informeren naar hoe wordt gedacht over 'onze' oorlog tegen het internationale terrorisme. Ziet de Indiër het Westen als een bondgenoot of als een neokoloniale supermacht die toch vooral uit is op het Zwarte Goud? Dat soort vragen dus.
Het ligt in de bedoeling wekelijks verslag te doen op deze pagina's. Je hoort van ons.
Hans

We staan op Connaught Place, het centrum van New Delhi en mogelijk van het nieuwe India. Mijn gezelschap weigert de straat over te steken. Het heeft geen zin in het tarten van de stortvloed aan autoriksja's, Ambassador-auto's, taxi's en motoren. Ik gebaar nogmaals dat ze kunnen oversteken, maar geef het dan wijselijk op en loop snel naar de metro-ingang in het park dat het hart van het cirkelvormige plein vormt.
Vorig jaar was de metroaanleg op Connaught Place nog volledig aan het oog onttrokken door hoge borden, nu is het park weer zichtbaar en ik ben nieuwsgierig. Ik hoop op een informatiebord, maar niets van dat alles. Er leidt slechts een betonnen trap diep het metrosysteem in.
Om mijn gezelschap niet kwijt te raken keer ik snel terug, riskeer m'n leven in het chaotische verkeer en wandel met mijn kompanen verder door de galerij met chique winkels, Wimpy's, McDonalds en andere multinationals die proberen in het nieuwe India hun slag te slaan. Er zijn praktisch geen bedelaars. De mannen met zonnebrillen, schaakspelletjes, krishnafluiten enzovoort lijken hun gebruikelijke agressieve stijl aan het nieuwe India te hebben aangepast.
Gisteren, in Old Delhi, was het wel anders. S., een 25-jarige backpackster uit Nederland, vertelde dat ze bij de Jama Masjid-moskee was belaagd door drie ongure types die haar praktisch hadden gedwongen om 5 dollar 'toeristenbelasting' en 250 Rupees voor het maken van foto's te betalen. Ze had zich zo geintimideerd gevoeld dat ze had betaald, hoewel ze van de Lonely Planet wist dat de toegang tot de moskee gratis is.
Old Delhi was zoals altijd: een overweldigende mierenhoop van economische activiteit, met veel verpauperde mensen, vervallen huizen en vastgelopen verkeer, een hectisch stukje van de mega urbane regio Delhi (ongeveer 14 miljoen mensen).
's Nachts, in m'n bed in Hotel The Spot in Pahar Ganj, kon ik de slaap niet vatten, mede door een generator op het dak die om ongeveer 02.30 uur aansloeg. Ik sluimerde wat en kreeg een van die inzichten die je wel in slapeloze nachten kunt krijgen - en die meestal 's morgens de kritiek der rede niet kunnen weerstaan: Natuurlijk dat was het! Het onbrekende stuk van de puzzel, dat nodig is om de Oorlog tegen het Terrorisme en Osama bin Ladens Jihad in perspectief te plaatsen. De aanval op de WTC-torens van 11/09 staat qua historische betekenis op een lijn met de Franse Revolutie. Toen ging het om een afrekening met het feodalisme, nu gaat het om een afrekening met het kolonialisme. Het is gewoon de Derde Wereld tegenover de Eerste, de Arabische (en Zuid-Aziatische, Afrikaanse, Latijns-Amerikaanse) massa's tegenover het gulzige beest van het imperialistische Westen.
Ik draaide me vermoeid om, besloot dat de generator wel iets had van een slaapverwekkende scheepsmotor, drukte de oropax aan en zakte eindelijk weg in iets wat op slapen leek.
De volgende ochtend bleek dat een markt op het pleintje aan de Main Bazaar in Pahar Ganj door leger en politie was gesloopt. De illegale trottoirbewoners en straatventers moesten ruim baan maken voor het verkeer, voor het nieuwe India. Ze krijgen ieder een stukje trottoir toegewezen, mits een vergunning kan worden verkregen.
India stoomt op in de vaart der volkeren en New Delhi en Mumbai bijten het spits af. Ondertussen lijkt het grootste deel van het land in de 19de eeuw te zijn blijven steken. In Pushkar, onze eerste bestemming na New Delhi, is er 's morgens van 09.00 tot 11.00 uur, 's middags van 13.00 tot 17.00 uur en 's nachts geen stroom. 

deels ontruimde markt, Pahar Ganj

heilige meer van Pushkar

Pushkar is een provincieplaatsje in Rajasthan, vermaard als toeristische trekpleister en vanwege z'n jaarlijkse kamelenmarkt. Het is de enige plaats in India die een tempel heeft die gewijd is aan Brahma, mogelijk de hoogste van het trio Brahma, Vishnu, Shiva. Economisch stelt het weinig voor.
De regering in Delhi schrikt er niet voor terug de economisch zwakkere regio's af te knijpen ten gunste van de powerhouses. Voor de Pushkari's en de backpackers in de goedkopere hotels is het echter een crime dat ze zich driekwart van de dag niet kunnen douchen. Uiteindelijk lopen de temperaturen in de zomer op tot 40 of 50 graden Celsius.
(Tot zover een eerste impressie, tot mails, Hans.)