Udaipur, 27 febr.

Bezoek gebracht aan de Jagdisch Mandir, een aan Vishnu gewijde hindoetempel: 20 rupees voor de armen, 10 rupees voor de gids, 10 rupees voor de tempel.
De tempel heeft volgens de Lonely Planet een in zwarte steen uitgevoerde beeltenis van Vishnu in zijn incarnatie van Jaganath, Lord of the Universe. Volgens mijn gids zijn Boeddha en Mahavir, de grote profeet van de Jains, beiden een incarnatie van Vishnu. (Dat doet me eraan denken dat ik toch nog een keer aan een Brahmin moet vragen of misschien ook Guru Nanak - Sikhs -, Jezus en Mohammed incarnaties van Vishnu zijn.)

Tempel

Vrouwen aan de was

Mijn bezoek aan de tempel valt onder etenstijd. Het beeld is door een gordijn aan het oog onttrokken.
'Hij is dineren', legt mijn gids uit. Op mijn kennelijke onthutsing reageert hij wat besmuikt lachend, daarmee indirect te kennen gevend dat het voor hem toch ook wel wat vreemd is.
We maken een rondje om het complex, met de klok mee want dat brengt geluk. Ik word geattendeerd op Shiva en Parvati, in een apart tempeltje, en Durga, ook in een getralied hokje. Durga is een manifestatie van Parvati, aldus mijn gids. Hij wijst me ook nog op de erotische beeldjes die uitgehouwen zijn in de buitenkant van de tempel.
De Jain-tempel in Jaisalmehr had soortgelijke beeltenissen, maar dan aan de binnenkant.
'Dat klopt', bevestigt mijn gids. 'Bij de Jains zitten de beelden aan de binnenkant, bij de hindoes aan de buitenkant.' Vervolgens leidt hij me nogmaals de trap op, de hoofdtempel binnen.
Jaganath heeft zijn maaltijd gehad en kan weer gelovigen en donoren ontvangen. Het gordijn is weggetrokken. Hij is omhangen met goudbrocaat en mala's. Wierook brandt overvloedig. Voor hem staat de onvermijdelijke donatiebox en een schaal met papiergeld. Ik stort 10 rupees. Jaganath geeft geen krimp, maar bij een god van zijn kaliber hoef je natuurlijk ook niet voor 10 rupees een wonder te verwachten.
De vrouw in sari achter de schaal negeert me evenzeer. Ik moet niet zeuren. De trottoirbewoners achter de tempel waren maar wat blij met mijn genereuze 20 rupees, die ik afstond nadat ze me een tekst hadden laten lezen waarop werd uitgelegd dat van de gift de armen van Udaipur worden gevoed - toch eerst zijzelf hoop ik maar want ze zagen er uit of ze wel wat konden gebruiken.
Ook de gids blijkt tevreden over de 10 rupees die hij ontvangt. Hij had zich onuitgenodigd tot mijn metgezel ontpopt en dan moet je maar tevreden wezen met wat je krijgt.

Internetshop

Chaishop met tempeltje

Religie gaat over liefde, probeerde ik vanmorgen de exploitant van het internetcafe uit te leggen.
Hij was begonnen over de positie van de vrouw in het Westen en op een of andere manier waren we bij religie belandt. Het klinkt in Nederland redelijk zinvol, maar hier doet zo'n uitspraak bijna wat arrogant aan...

Tot mails, Hans

UDAIPUR, 6 mrt.  ( Straatkind )

 Ze loopt al een tijdje achter ons aan. Grote ogen in een donker gezicht, een vuile wit-gebloemde jurk om haar tengere gestalte, een zwarte plastic tas nonchalant over een schouder. Hoe oud zou ze zijn? Elf, twaalf? Ze schooit niet, maar blijft ons hardnekkig op een meter of vijf volgen, de hele drukke bazaar door. Wat te doen? De ongeschreven regel - door Indiers gepropageerd - luidt: geen geld geven aan bedelkinderen, die maar al te vaak worden gestuurd door een hebzuchtige 'oom'. We hebben de gewoonte ontwikkeld alleen geld te geven aan gehandicapten, bedelmonniken en mensen die een dienst bewijzen, zoals gidsen en horecapersoneel

Het meisje is echter een geval apart. Ze vraagt niets, volgt alleen maar, met die grote ogen.
Marie Louise bezwijkt en vindt een compromis. Ze koopt een tros druiven en geeft die aan het meisje.
Ze accepteert de gift zonder dankbetuiging. Had ze liever rupees gehad? Dan zijn we haar kwijt, maar even later zie ik haar toch weer. Ik zou graag een foto van haar hebben en loop op haar toe, camera in de hand.
Ze poseert routineus. Dan loopt ze weg, de tros druiven bungelend naast de plastic zak over haar schouder.
Als ik later de foto bekijk, zie ik haar voor het eerst lachen.

gr Hans