UDAIPUR, 7 mrt - Rituelen  

Op straat is een groepje vrouwen in sari druk in de weer met een stuk hout in de vorm van een fallus (lingam). Het hout wordt onder veel gegiechel en drukte in een gat in de straat geplaatst, dat daarvoor speciaal is uitgegraven. Wat pubermeisjes staan lachend toe te kijken.
We proberen informatie te krijgen over wat er aan de gang is, maar er komt alleen maar meer gelach en vrolijkheid: niemand is bereid te zeggen wat er nu precies aan de gang is.
Als de lingam in het gat staat wordt ie overgoten met water. Het gaat ongetwijfeld om een vruchtbaarheidsritueel, wellicht in verband met het Holi-festival dat deze week wordt gehouden.
Als we later op het dakterras van ons hotel zitten zien we verscheidene groepjes vrouwen door de straten lopen. Mannen laten zich niet zien. De hotelmanager weet desgevraagd dat het gaat om een Holi-ceremonieel en dat het een vrouwenaangelegenheid is. In zijn dorp komt het niet voor, verzekert hij ons.
Een andere bron, de manager van guesthouse bharti, meldt evenwel de volgende dag dat het een nationaal gebruik is, dat overval plaatsvindt aan het slot van de eerste dag van het vijfdaagse Holi-festival.
De holle fallus wordt gevuld met 'pappadam', een knisperend brooddeeg, waarna er water over wordt uitgegoten. Het gaat gepaard met een knetterend geluid. 'Dat symboliseert het plezier', aldus onze bron met twinkelende ogen. Vervolgens wordt de lingam begraven, om het volgend jaar te worden opgegraven.
Hij volgt het ritueel stiekem vanaf het dak van zijn guesthouse, verklapt hij nog.
Op die manier raakt hij op de hoogte van tal van vrouwengeheimen.

groeten Hans

OMKARESHWAR, 14 MRT - Trottoir bewoners

Tegen de rotsen boven de Narmada-rivier kampeert een familie in een uit matten en geel zeildoek opgetrokken hut. 's Morgens om een uur of 07.00, als wij de deur van onze 150 Rs-per-nacht-kamer in Guesthouse Ganesh opengooien om de zon te verwelkomen, zit pa al aan een vuurtje gehurkt, druk bezig thee te zetten. De rest van de familie komt geleidelijk aanschuiven.

Tempel in Narmada-river

Sadhu on bridge

Als ik later die dag langs haar optrekje loop, ligt ze op een zij met naast haar een fles bronwater en een pannetje op een kerosinebrander. Het is in de voormiddag en snikheet. Ze is bejaard, zeker in de 70 schat ik. Ze is blij met de 10 Rs die ik haar geef. Op de foto die ik van haar neem houdt ze haar ogen gesloten.

groeten Hans

ORCCHA, 20 MRT

Mr. Canara hangt aan de muur van de Canara Bank in Orccha, een kerstboomslinger om zijn portret. Hij kijkt wat streng en vooral waardig naar zijn personeel: een vriendelijk ogende, grijzende man achter een pc, een bankiersachtig type met een buikje en een cassiere, een pinnige schooljuffrouw.
We komen geld wisselen: 150 euro in rupees. We worden door de pc-beambte doorgeloodsd naar het bankierstype, dat achter de balie plaatsneemt. Hij legt uit dat er slechts 100 euro mag per dag mag worden gewisseld, maar komt dan zelf met de oplossing: we zijn immers met z'n tweeen, en kunnen ieder 100 euro wisselen, of, als we dat willen, 100 euro en 50 euro. Dan moeten we echter wel tweemaal commissie, te weten tweemaal 30 rupees, betalen.
We gaan akkoord en krijgen ieder een formuliertje waarop naam, paspoortnummer, huisadres en lokaal adres moeten worden vermeld. Vervolgens worden de gegevens gecheckt aan de hand van het paspoort en vult 'buikje' nog de geldigheidsduur van het visum en de plaats van uitgifte (Den Haag) in. We krijgen waar voor onze 30 rupees.
(De wet op grond waarvan buitenlanders - en hun financiele handelingen - dienen te worden geregistreerd dateert uit 1939, weet een Amerikaanse hotelgast. De wet regelt de wijze van registratie en gaf de stoot tot de enorme boekwerken die standaard in hotels en banken worden gebruikt. De Britten zijn in 1947 verdwenen maar hun  bureaucratie tiert in India anno 2007 nog welig voort.)
De gegevens gaan naar de pc-beambte, die de transactie fiatteert. De cassiere slaat aan het tellen. Er worden 56 biljetten van 100 rupees voor o.g. en 28 stuks van  100 rupees voor Marie Louise opgeleverd. We vragen een kwitantie, die graag wordt geschreven.Bulkend van de biljetten verlaten we de Canara Bank.

Sadhu bij de rivier de Betwa

Stadspoort van Orccha  met hotel

Buiten slaat de zon ongenadig toe. Bij een van-alles-en-nog-wat-winkeltje kopen we snoepjes tegen de droge keel. Die kosten gewoonlijk een halve rupee, maar dit keer een hele. We protesteren. De winkelvrouw haalt haar beter Engels sprekende man er bij. Uiteindelijk komt er een compromis: we krijgen zeven stuks voor tien rupees.
Tevreden zuigend slaan we bedelaars van ons af, een meisje dat shampoo wil voor haar haar, een jongetje dat een schoolpen vraag, iemand die armbandjes van tien rupees wil verkopen enzovoort.
Twee maanden India en we zijn aardig ingeburgerd. We zorgen er angstvallig voor geld in de portemonnee te hebben en kweken ondertussen wat eelt op de ziel.
Pijnlijk bewust van onze dure vliegtickets en het oprukkende fenomeen van de toeristenprijzen, vechten we bijna even hard als Indiers voor de waarde van onze rupees.

Tot mails,
Hans