HOME - INHOUD - TERUG - VOLGENDE EEN MOOIE SNEEUWBAL: 5.2: Gerrit, verdunning voorbij...

Gerrit op z'n bakfiets op het veld voor Donders. Achter de afrastering lagen een paar mooie weilanden (dubbelklikken op afbeelding geeft fotopagina).

Verdunning gebeurde gewoon 'Verdunning is niets anders dan het openstellen van het terrein (...) in de meest ruime gevarieerde zin van het woord (...), in de allereerste plaats het aantrekken van goede buren voor onze pupillen en werkers. Dennendal zou een fijne buurt moeten worden (uit: Een goede buurt, filosofie van de verdunning op Dennendal: nieuwSchrift nr5, 1974, Wij en Sjaloom, - door de Werkgroep Bouwen-Wonen van Nieuw Dennendal). Gerrit - 'hé, ouwe kippenneuker!' - reed rond op een bakfiets en hield kippen. Hij kon héél opzichtig de veters van je schoenen aan elkaar vastbinden als je koffie zat te drinken op de groep, en had dan de grootste lol. Hij kwam al op m'n kamer toen ik nog in zusterhuis Fabiola woonde, wat niet mocht van zuster Krik: 'De patiënten horen niet op de kamers.' Gerrit leed aan epilepsie en kreeg ooit een insult toen hij bij me was. Daar lag-ie, languit, en ten slotte stil... Gerrit had een broer in de buurt van Utrecht, waar hij sporadisch naar toe mocht. Als het hem tegen zat, dreigde hij met z'n broer: die zou de zaken wel even recht komen zetten. De meeste Lorentzers kregen regelmatig bezoek, variërend van eenmaal per week tot eenmaal per jaar. Sommigen gingen in de weekends naar huis. Een enkeling, meest oudere bewoners, had niemand. Gerrit kleurde je leven rôze-rood van goedlachsheid en aanhankelijkheid. Hij was onze paviljoensgek. Hij speelde z'n rol met onbenaderbare allure en versloeg de concurrentie met straatlengten. Hij was de aandoenlijkste en aardigste mens op de wereld.