HOME - INHOUD - TERUG - VOLG. BLZ. - VOLG. STRIPPAGINA NW-DENNENDALSTRIP: PAGINA 2: Ontruiming paviljoen Lorentz

De ochtend van 3 juli 1974

Voor hen... Het Dennendalarchief inspireerde me tot de tekeningen, en die weer tot het verhaal. Familieleden zullen misschien een schok krijgen bij het zien van de tekeningen. Maar ze geven beter weer wat er is gebeurd, dan wat ik ook maar zou kunnen schrijven (november 1976). 'Voor... Riekje, altijd bezig, opgeruimd en klaar staand om iedereen te helpen, altijd gevoelig voor wat er om haar heen gebeurt, vol begrip voor haar medemensen; voor Hennie, die onlangs de hele wereld omhelsde toen hij naar de sociale werkplaats mocht, Hennie: een continue bron van energie en aktiviteiten, zich steeds bewust van alles wat hij niet kan en zich er niet van bewust hoe geweldig het is ieder feestje met een speech te kunnen redden; voor Agaath, die zo slecht hoort dat je hard in d'r oor moet schreeuwen en die toch zo graag zo veel met je wil praten; voor Clazien, die zo duidelijk in een wat rustiger omgeving zou moeten wonen, zonder al die tientallen mensen naast, boven en onder haar; voor Joop, van wie we eigenlijk niet weten of het hem veel zal kunnen schelen of hij wel of niet in een verdunde omgeving woont; voor Elsa, Karin, Marie, Nora, Lex, Rudi, Rene, Frank, Suzanne, Floris, Ferrie, Piet, Bernard, Ton, Gijs en al die anderen. (Citaat uit een pamflet van juli '73: Verdunning, een kwestie van mogelijk maken.) Voor Carel Muller, die op beslissende momenten de gedrevenheid en de visie had de weg te wijzen. En voor mijn beide dochters, Iris en Rozalie (december 2000).