Home - Inhoud - Column-9 - Column-11 - Archief - DB-serie-12 - redactie DE COLUMN OP NIEUW-DENNENDAL.NL

WEEK 2 NO. 10 (9 jan.)

INTERACTIE: Vanaf eind oktober zijn opgenomen de rubrieken DAGBOEK en COLUMN, via redactie te vullen door sitebezoekers. De site staat daarmee in principe open voor iedereen. Bij het ontbreken van bijdragen springt de redactie in. Graag ondertekening met naam en toenaam, en - naar keuze - e-mailadres en maatschappelijke identiteit. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing van het dagboek gebeurt naar dag van ontvangst/lezing, voor de column is in principe de vrijdag gereserveerd. De plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d. en andere omstandigheden

ONDERWERPEN: De column- ruimte bij nieuw-dennendal.nl kan vrij worden gewijd aan ieder mogelijk onderwerp: van politiek tot cultuur tot psychologie tot spiritualiteit, tot integratie van dat alles. Verdieping en reflectie zouden mooi zijn. Ook boekbesprekingen zijn mogelijk. Zie verder hetgeen onder Dagboek wordt vermeld. Bijdragen met commerciële intenties worden niet opgenomen. Vanzelfsprekend blijft de redactie verantwoordelijk. Er geldt in principe een maximum van 500 woorden, met een minimum van 350. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild. Dagboekinzendingen svp mailen onder 'dagboek', columns onder 'column'.

COLUMN: Zoektocht naar massavernietigingswapens

Saddam Hussein had geen massavernietigingswapens meer, toen in maart 2003 de Amerikanen en de Britten binnenvielen. Irak voerde in de jaren '80 acht jaar lang oorlog met Iran, een verwoestende, desastreuze oorlog die het land op de rand van de afgrond bracht, militair, economisch en sociaal (humanitair). De raketten sloegen regelmatig in Bagdad in. Aan het front stierven mensen als ratten. Toen de oorlog in 1988 voorbij was, was Irak bankroet. Hoe wanhopig de situatie was, bewijst de inval in Koeweit in 1990. Het was een sprong van een kat in het nauw: Saddam zag geen andere uitweg meer. Zijn machtspositie was ernstig in gevaar en de rijkdommen van Koeweit waren te aanlokkelijk. Vervolgens kwam de 1ste Golfoorlog, eigenlijk dus de 2de, met een verpletterende militaire nederlaag en enorme verliezen aan mensenlevens en infrastructuur. Vanochtend, 9 januari, meldde de Volkskrant dat Irak volgens experts waarschijnlijk al in 1991 geen chemische en biologische wapens meer had. De Amerikaanse wapeninspecteurs zijn nu grotendeels teruggetrokken. Ze hebben het opgegeven. Er valt niets te vinden. Hoewel Saddam vermoedelijk wel heeft geprobeerd kernwapens te ontwikkelen, is hij daar met honderd procent zekerheid nooit in geslaagd. Waarschijnlijk was hij er het dichtst bij in 1981, toen hij op het toppunt van zijn macht stond. De Israëlische luchtmacht maakte toen echter met een luchtaanval een einde aan een belangrijke kernfaciliteit, en dat was dat. Vervolgens kwamen in de jaren '90 de sancties, waardoor Irak er nooit in slaagde opnieuw een economische en militaire grootmacht te worden, alsmede de inspecties van de Verenigde Naties. Irak was in het begin van de 21ste eeuw bijna een Derdewereldland, met tekorten aan van alles, ondervoeding, rampzalige kindersterfte, en geen reserveonderdelen voor zijn industrie. De bevolking overleefde op een olie-voor-voedselprogramma van de VN. Het kón niet de bedreiging zijn die Bush en Blair er in wilden zien en van maakten. Er is een preventieve oorlog begonnen terwijl er niets viel te verhinderen. In Washington en Londen moeten ze dat geweten hebben. In Wenen, bij het Internationaal Atoomenergie Agentschap (IAEA), in New York, bij de Verenigde Naties, en in Berlijn, Brussel en Parijs wisten ze dat in ieder geval wel. Er waren dus andere doelstellingen, van neoconservatieve, wellicht persoonlijke en veel minder respectabele aard. De Amerikanen en de Britten zijn bedonderd en hebben zich laten bedonderen. En dat geldt ook voor veel Europeanen, onder wie Nederlanders (zoals Max van der Stoel en Mient Jan Faber). Het bovenstaande requisitoir is niet zo moeilijk op te stellen. Het wrange is dat de redenering geen gemeengoed is en dat er dus geen politieke consequenties aan worden verbonden. Er is - en niet alleen in Den Haag - een ongelofelijke gevoel van onmacht en berusting over wat Washington denkt en doet. Europeanen zitten niet met een minderwaardigheidscomplex, ze zitten - waarschijnlijk door de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog - met een trauma. En de Europese Unie zal ons daar voorlopig niet van verlossen. Hans Grimm, 9 januari 2004 (467 woorden)