-------------------- (logo van de krant uit '73) ------------------
Home - Inhoud - we.50-52 - we. 06-09 - db-archief-3 - col. we-03 - redactie DAGBOEKNOTITIES OP NIEUW-DENNENDAL.NL @@@@@@@ 'voorbij seks, drugs en rock 'n roll' @@@@@@@	WEKEN 01 T/M 05 (01/01/05 - 06/02/05)

'The miracle today is communication. So let's use it' (John Lennon, 1969). 'Waarvan men niet spreken kan, daarover moet men niet zwijgen' (Piet Gerbrandy, 2004). Het Woord was gevallen, gevleugeld maar toch gevangen: re-Ünie. En we proeven elkaar opnieuw, met woorden als vogels van de Nieuwe Tijd, scherend over de golven voorbij het stiltegebied. Zeemeerminnen wuiven, Kabouters spelen blindemannetje, Anders-Globalisten komen ons beschilderen. We stijgen en dalen los van parachutes door de sferen. Iedere ademstoot pleegt een kleine revolutie. Een volle maan belicht de tijd-ruimte, transcenderend, integrerend, vreedzaam, vrij en vreugdevol. Engelen bekogelen ons met serpentines en uit de jukebox schalt Imagine. Het Woord staat op, breekt uit, ademt in onze buik, maakt steeds wijdere kringen..... (uit Reünie).

INTERACTIE: Het DAGBOEK/PRIKBORD wordt geschreven door sitebezoekers of de redactie. Deelname is mogelijk via een mailtje naar dagboekredactie onder vermelding 'dagboekje'. Graag ondertekening met naam en toenaam, en e-mailadres. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, vakantie e.d. Voor rechtstreekse bijdragen is er het Gastenboek. Als je liever geen e-maildres laat vermelden vanwege spam-gevaar of andere redenen, laat het weten.

ONDERWERP EN STIJL: De dagboekruimte is vrij: het thema was, is en blijft: grenzeloze bewustzijnsverruiming in liefde. Dat betekent dat de ruimte open is voor alles, van reacties op de nieuw-dennendalsite tot commentaren op geplaatste dagboeken tot hedendaagse geschiedschrijving, tot persoonlijke oprispingen tot... - en wel metéén de pen grijpen, nú kan het nog, of het morgen nog kan? (Oh dear!) Het dagboekje telt in principe maximaal 300 woorden, maar met die beperking wordt flexibel omgegaan (in de column kun je er meer kwijt).

DAGBOEK 06-02-05 21:46 uur: TIJD(loos) In het tijdloze komt alles tot leven het bruist en sprankelt en is één met alles eromheen ruimteloos lijkt het eeuwig te duren maar als het leven en de vreugde langzaam de ruimte verlaat komt de tijd terug en alles zal weer tot leven komen in het tijdloze. A.

DAGBOEK 05-02-05 (2) 20:12 uur: het zelfdenkende geheugen De Volkskrant van vandaag heeft een interessant artikeltje over geheugen, persoonlijkheid en criminaliteit van de hand van Simone Schipper, die daarvoor interviews heeft gevoerd met rechtspsycholoog prof. dr. Harald Merkelbach en neuropsycholoog dr. Marko Jelicic. Het verhaal viel mij op door het volgende pakkende begin: 'Een mengeling van fascinatie en frustratie onderstreept de woorden en gebaren van Harald Merkelbach en Marko Jelicic. De fascinatie geldt het zelfdenkende geheugen dat volgens eigen wetten door verleden en heden slingert, op zoek naar logica en heelheid. En op zijn weg verzint, verdraait, suggesties accepteert en dit alles als waarheid ervaart, om die logica en heelheid te creëren waar ze ontbreken.' Voor iemand als o.g. die zich mateloos interesseert voor ego, egoverlies in meditatie, de betekenis van 'ontwaken' en dergelijke is zo'n passage 'gefundenes Fressen', dat spreekt. 'Ha, daar hebben we het ego, het 'ik' waar we zo nodig afstand van moeten nemen', dacht ik. 'En het blijkt een hoogst onbetrouwbaar iets, dat uit is op rechtvaardiging, rationalisering enzovoort. Bovendien gehoorzaamt het aan wetten, en kan het zelfs 'zelfdenkend' worden genoemd. Het lijkt in wetenschappelijke ogen eerder een functionerend organisme dan iets dat werkelijk met de identiteit is verbonden - of worden hier funcioneren en inhoud louter in analytische zin losgekoppeld en moeten ze als eenheid worden beschouwd? Hoe dan ook: hier wordt het ego min of meer wetenschappelijk, psychologisch, geïdentificeerd als iets dat zich voordoet in samenhang met het geheugen, en het bestaat dus wel degelijk, al is het dan maar als veranderlijk fenomeen.' Tony Parsons en andere advaita-lovers zouden ongetwijfeld zeggen: 'Het 'ik' en alles wat daarmee samenhangt, komt op in Eenheid en verdwijnt daarin vervolgens weer. Het blijft in de kern illusoir. In wezen onderstreept zo'n wetenschappelijke definitie het tijdelijke, onbetrouwbare, illusoire karakter van het ego. Bovendien: Jelicic en Merkelbach dragen op hun manier een steentje bij aan het ontwaken, doordat ze duidelijk maken dat het ego zelf ook 'op zoek is naar logica en heelheid' en daarvoor eventueel bereid is het verleden te verdraaien. Dat zoeken naar logica en heelheid is niets anders een afgeleide van de alles overheersende aanwezigheid van het ondeelbare Zijn (heelheid) dat zich tijdloos en ruimteloos manifesteert.' Voer voor psychologen en sceptici. Ze zouden kunnen tegenwerpen dat het waarschijnlijk eerder andersom is: dat de heelheid een product is van de ordenende ratio, maar voor mij kan ie zo wel weer vandaag - de zen-lover in mij knalt de deur dicht tegen al dit geconceptualiseer. (Overigens: het artikel is ook verder interessant, onder meer door een pleidooi voor afschaffing van het Pieter Baan Centrum en de verklaring die wordt gegeven van 'acute dissociatie' als een mogelijk voortvloeisel van 'een posttraumatische stress-stoornis'. Zo'n acute dissociatie kan een rol spelen bij bijvoorbeeld een moord, wordt in de rechtzaal wel aangevoerd. 'Ten onrechte', zeggen Merkelbach en Jelicic volgens Schipper. Zij voegt hier aan toe: 'Volgens de twee bestaat een dissociatief geheugenverlies voor een delict niet.') hg

DAGBOEK 05-02-05 13:33 uur: Gids (2) Ook deel 2 van de Gids voor Avonturiers in Ruimte en Tijd is geplaatst. Zie Gids 2. Een prettig weekeinde. Carel Muller

DAGBOEK 04-02-05 13:25 uur: Gids voor Avonturiers in Ruimte en Tijd Carel Muller op reünie, 23-03-2003 Op die onvergetelijk stralende dag in Rhijnauwen zei ik aan het eind van mijn praatje: 'In de jaren '70 vingen we een glimp op van een mogelijke nieuwe tijd, maar het werden idealen of illusies genoemd. En eerlijk gezegd begon ik dat ook te geloven. Gelukkig: binnenkort, dat wil zeggen de komende jaren, zal de wolk van niet-weten - de sluier die ons steeds het zicht heeft benomen - dunner worden en we zullen weer kunnen zien wie we eigenlijk zijn en altijd al waren. We zullen dan ook weer zien dát en hóe alles met alles is verbonden. Een bewuste verbinding zoals wij die met elkaar hebben, kan van ons een krachtige groep maken die effectief kan meehelpen de samenleving vorm te geven overeenkomstig de wetten van vrede, licht en liefde... Zullen we daar dan maar op drinken? ' De sluier wordt dunner en in dit jaar 2005 zullen we dat, waarschijnlijk met horten en stoten, met vallen en opstaan, met steunen en kreunen maar ook met geweldige opluchting en vreugde! beleven. Maar goed, het wordt dus tijd de kop er goed bij te hebben. Daarom was ik blij op www.tut.com een mooi stuk te vinden: Gids voor Avonturiers in Ruimte en Tijd. Het gaat dus over ons: hoe we hier terecht zijn gekomen, waarom dat vaak klote is en hoe we er weer uitkomen. Eruit komen doen we zonder meer. Dat proces is niet meer te stoppen, dus wat dat betreft: ontspan en geniet! Ik weet niet voor hoe velen van jullie dit oude koek is, ik waag het er maar op. Ik vind het originele Engelse stuk op de genoemde website een aanrader.Het staat onder de E-cards. (Om de leesdrempel te verlagen heb ik het zo goed en zo kwaad als het ging vertaald - veel plezier ermee!: zie Gids .) Carel Muller

DAGBOEK 03-02-05 20:30 uur: freudiaans De ene man vraagt aan de andere man: "Bent u psychiater?" Zegt de andere man: "Waarom vraag je dat?" Zegt de eerste man: "Ja dus." gerard

DAGBOEK 02-02-05 18:32 uur: Kunst in het Kerkje Oud-Lorentzwerker Aris Engel (in de thumbs-serie A t/m D: 2de van links 2de rij) werkt met verst. gehandicapten, geeft les in shiatsu en etst. Hij heeft een expositie in het Kerkje van Oud-Velp, op 19 en 20, 26 en 27 februari, en 5 en 6 maart 2005, onder de titel 'Papier' (Werken van en met papier op het platte vlak). Op 20 februari, 15.00 uur, is de officiële opening, met een inleiding van Monique van Haasteren en muzikale omlijsting van Toon van Ekert. Iedereen is uitgenodigd. Vanuit Nijmegen: Via de N324 over de brug bij Grave, tweede verkeerslicht rechts (voor de gevangenis) Mgr. Borretweg. Vanuit Oss: Via de N324 richting Nijmegen. Na de gevangenis en tankstation Total, bij de verkeerslichten links, Mgr. Borretweg. Tentoonstelling 'Papier' Aris Engel

DAGBOEK 01-02-05 12:25 uur: Gastenboek Het Gastenboek lééft, vibreert als nooit tevoren. Hoe gaat het verder met de godzoeker, de 'lover' en de schildpaddenman (de taoïst?). Steken ze de rivier over naar de andere oever? laten ze zich afzakken naar de oceaan? gaan ze op zoek naar een brug? of gebeurt er iets totaal onverwachts? gebeurt er überhaupt nog iets (blijven ze voor eeuwig kamperen op de oever, zal de schildpaddenman ooit nog zijn slaap hervatten)? Zie voor de avonturen van Hui-neng, Li Po, Jan en Kathi de S.: het Gastenboek. hg

DAGBOEK 30-01-05 11:45 uur: hallo iedereen: sneeuw Hallo iedereen: een fantastische sneeuw zaterdag in de Oostkantons. Stralende zon, de hele dag, lichte vrieskou en een staalblauwe lucht. Precies zoals op de winterfoto's, die al langer op mijn website wirtzfeld.be staan. Hubert Savelberg

DAGBOEK 29-01-05 13:10 uur: Toen God in Velp verscheen De inspiratie dient zich overal aan. Arjan Peters heeft in de Cicero-bijlage van gisteren (Volkskrant) een prachtig verhaal over een nieuw boek van Jan Siebelink: Knielen op een bed violen, met als kopje 'Toen God in Velp verscheen'. Het gaat voornamelijk over Siebelinks vader, in het boek Hans Sievez, die 'als een blikseminslag' wordt gegrepen door het Hogere. 'Op een zomerdag vond hij zijn vader ter aarde gestort, het haar in de war, nauwelijks in staat zich uit te drukken. God had zich tot hem gericht.' Vader wordt 'een onbenaderbare calvinist'. Hij sluit zich aan bij 'een inktzwarte sekte (waarvan de leden zich afstammelingen wanen van de reformatoren, de Hervormde Kerk afwijzend als te slap)'. Vader verwaarloost zijn gezin, 'schaft zich honderden beduimelde werkjes aan vol giftige taal, laat op zondagmorgen broeders in zijn huis urenlang psalmen galmen en boetepreken afsteken'. Peters noteert: 'Tot een afrekening is het nooit gekomen. In alle boeken waarin vader figureert legt de schrijver ook mededogen, liefde en zelfs lichte jaloezie aan de dag. Zomaar geroepen worden en sedertdien beseffen deel uit te maken van een wonder: zoiets was de zoon niet gegeven.' En verderop schrijft hij: 'Siebelink probeert Sievez te begrijpen (...) Hij betreurt zijn vaders fatale roeping, maar kan hem desondanks volgen. Dat is een prestatie.' Ik herinner me een scène in de achtertuin van mijn geboortehuis, in een buurt in Leeuwarden-Zuid. Er stond een mooie goudenregenboom. Ik was elf ofzo, en worstelde met God. 'God bestaat niet', antwoordde mijn vader op mijn vraag. Daarmee was de kous af. Ik wist dat er niets meer te vragen viel. (Het is, voor zover ik me kan herinneren, de enige keer dat ik mijn vader het woord God in de mond heb horen nemen. We waren thuis van de linkse kerk, en zo ging dat bij ons - gelukkig kreeg ik ooit op Sinterklaas een sprookjesboek van Hans Christiaan Andersen. Misschien moet ik er nog eens een boek over schrijven.) hg

DAGBOEK26-01-05 12:06 uur: notities in een vriesnacht Over de Hobbemakade fietsend stond de volle maan hoog in de kathedraal van de nacht. Boven de Amstelbrug stond daar nog steeds diezelfde maan, maar nu flonkerend tussen de coulissen van zacht-grijze dotten wolken. Thuis, zippend van de thee in de keuken, twinkelen sterren in het duister, achter de flauwe weerschijn van het interieur in de ruiten. Er zit sneeuw op de voorruit van de auto van de buren; het is koud. Lezend in de stoel, lekker op de verwarming, tikt de klok. Maar waar is de tijd? hg

DAGBOEK 25-01-05 12:34 uur: uitgangspunten Af en toe moet je weer eens teruggaan naar de wortels. In mijn geval leidde dit tot een herbezinning van de opzet van de site en de missie zoals die wordt weergegeven onder INFO. De tekst op de infopagina is licht gewijzigd en luidt thans: 'DENNENDAL en het latere NIEUW-DENNENDAL waren gewijd aan het experiment van de verdunning. Het ging om een beweging wég van de hospitalisering en conditionering, om een osmose met de maatschappij. Die beweging was collectief, maar had vanzelfsprekend ook een individueel aspect. In de therapeutische gemeenschap ging de ontwikkeling van de gehandicapte, de pupil of de cliënt hand in hand met de zelfontplooiing van de paviljoenswerker/hulpverlener. Het was een wederzijds, maar in de kern natuurlijk niet afhankelijk, groeien. Die ontplooiing was grenzeloos, die kón en moest leiden tot zelfbeschikking en autonomie... en in het verlengde daarvan tot wat je nu zou noemen Transcendentie/Integratie of Zelfrealisatie of... (?) Het ging dus om individuele én collectieve ontwikkeling/emancipatie. De leef- en werkgemeenschap kón daardoor niet los staan van de maatschappij. Het was immers een wisselwerking tussen beide, een polariteit in verbondenheid, net als de wisselwerking tussen individu en cultuur. Dennendal en Nw-Dennendal stonden centraal in de maatschappij, ze waren het toneel waarop de nieuwe mens en de nieuwe maatschappij werden bevochten. Er was speciaal een grote verbondenheid met stromingen als nieuw-links, de antipsychiatrie, de kabouterbeweging en in bredere zin de internationale subcultuur met zijn hang naar mystiek en bewustzijnsverruiming. NIEUW-DENNENDAL.NL is de virtuele belichaming van dit alles. 'Beyond seks, drugs and rock 'n roll', van toen naar nu, van de collectieve zaak van de verstandelijk-gehandicaptenzorg naar het publieke debat van heden: een site waarop gedacht, gediscussieerd, gespeeld, gedeeld én gedanst kan worden! Een bulletinboard gewijd aan Alles, want de zoektocht naar openheid, vrijheid, gelijkheid en liefde is even eindeloos en grenzeloos als de manifestatie van het tijdloze, ruimteloze Ene in de Wereld van Tienduizend Dingen. Daartoe wordt opgeroepen tot participatie aan hedendaagse geschiedschrijving, creatieve reflectie, poëzie, onderzoek naar het verband tussen subject en object, innerlijk en uiterlijk enzovoort'. hg

DAGBOEK 23-01-05 19:45 uur: vogelhut aan Oostvaardersplassen een vos besluipt een stil staande pony reflecterend zonlicht op water in de verte silhouetten van grazers, donkere vlekken met geweien we hebben het over niks en van alles anderhalf uur en de pony staat nog even roerloos teruglopend is er een roodborstje op een paaltje een regenboog breekt de tijd hg

DAGBOEK 22-01-05 23:17 uur: Tony Parsons: verslaggever van het niets Gisteravond vond de in december aangekondigde bijeenkomst met Tony Parsons plaats, in de aula van het Montessori Lyceum in Amsterdam. Hier volgt een verslagje van sprekend luisteren, van donderende stilte, van die ene klappende hand. In de zaal zitten ongeveer honderd tot honderdvijftig mensen op te kleine klapstoeltjes, in rijen van zo'n 25, die staan opgesteld naar een van de wanden van de aula - niet naar het toneel, waardoor wordt vermeden dat de spreker boven zijn gehoor uittorent. Onder de aanwezigen - nette mensen: beetje type Concertgebouwbezoeker, meest tussen de 40 en 60 - zie ik Jan Foudraine en Ojas de Ronde, beiden ooit prominent in de Bhagwan-beweging en beiden, gelukkig, nog altijd actief op het gebied van 'bewustzijnsverruiming'. De uit Cornwall afkomstige Tony Parsons blijkt een compacte man met een niet helemaal gaaf gebit, iemand die eerder naadloos in een pub past dan op een meditatiebijeenkomst. Gedurende de conference? workshop? interactieve lezing met vragen? geeft hij verscheidene malen met aanstekelijke Britse humor en relativeringsvermogen blijk van zijn verbondenheid met het goede van het leven. Iets in zijn optreden en voorkomen doet denken aan een stevige drinker. Tony gaat op een stoel voor zijn gehoor zitten en zwijgt. De zaal zwijgt. Twee stiltes ontmoeten elkaar. (Ik vrees even dat het daarbij zal blijven en dat ik voor mijn vijftien euro genoegen zal moeten nemen met deze stilte.) Maar dan staat Tony op en houdt een korte introductie, die enigszins doet denken aan de inleiding uit zijn boekje met dialogen van workshops, 'Zo is het'. 'This is it', zegt Tony. 'We zitten op een stoel, voelen ons hart kloppen, voelen het bloed in onze aderen. Niemand is verantwoordelijk voor dat kloppend hart, voor dat stromend bloed. Niemand heeft in wezen ooit iets gedaan. In de kern is er geen 'ik', geen keuzevrijheid. Het Ene is al dat er is en manifesteert zich in ieder, in de dingen, in de ruimte. Tegelijkertijd speelt het Ene het spel van de twee, maar ook het afgescheiden ik, zelfs de neurose, is in zijn uniekheid perfect. Alles is in zekere zin goed zoals het is, een manifestatie van het oneindige, onbegrijpelijke mysterie dat boven geboorte en sterven uitgaat' (Dit is geen letterlijke weergave van zijn woorden, maar een impressie daarvan door ondergetekende.) Vervolgens komen bijna twee uur lang vragen en antwoorden, af en toe onderbroken door wonderschone, betekenisvolle stiltes. En ze blijken er allemaal te zijn: de vragensteller met de bijnadood- en tunnelervaring, de zoeker die op de radio iets hoorde over exorcisme en geestenbezwering, de vipassanamediteerder, de vrouw die toch prijs stelt op haar 'ik' - al is het maar om straks haar auto terug te kunnen vinden en de babysitter af te lossen -, de intellectueel, de gelovige, de scepticus, de discipel. En Tony put zich uit in welwillende aandacht, geeft de vragenstellers respectvol antwoorden, die in feite steeds weer neerkomen op: 'Er is in de kern geen 'ik', het 'ik' is een droom, waaruit je kunt ontwaken, maar dat ontwaken is geen persoonlijke ervaring; er is nog nooit iemand ontwaakt of verlicht geworden en er zal ook nooit iemand ontwaken of verlicht worden, omdat er in de kern geen individu en individualiteit bestaan. Ontwaken is nondualistisch en gaat boven iedere persoonlijke ervaring en het 'ik' uit.' Een van Tony's moppen: Er zitten drie mannen aan de bar, zegt de ene:' Ik ken een pub waar de derde pils gratis is'; zegt de tweede: 'Oh, dat is niks, ik ken een pub waar de tweede en de derde gratis zijn.' Zegt de derde: 'Nou dan ken ik toch een nóg betere pub. Daar krijg je de eerste drie gratis en dan nemen ze je ook nog mee naar boven voor een gratis nummertje. Althans, dat heb ik van mijn zus.' Een transcriptie van een sessie met Tony Parsons staat onder gesprek met TP. De pagina geeft ook de link naar het audiofragment met TP waarop de transcriptie gebaseerd is. hg (bijgeschaafd op de 23ste)

DAGBOEK 21-01-05 13:03 uur: Hans Donderwinkel 'Hans Donderwinkel 1970/71' Hans Donderwinkel was minister van Landbouw van Oranjevrijstaat. Hij nam het initiatief tot het bd-tuinproject op Dennendal, maar moest in april '71 vertrekken omdat hij een brief had rondgestuurd met een blad hennep. Die blunder was in het toen door de Telegraaf aangejaagde conflict over de aanwezigheid van de kabouters en de theetuin op Dennendal te veel van het goede. ´ Hans stuurde me notulen over de achtergrond van het project en op grond daarvan is een reconstructie van de gebeurtenissen gemaakt onder Een kabouter op Dennendal. Een vergroting van het fotootje van Hans staat onder hist. beelden serie-7 - onderste rij. hg

DAGBOEK 20-01-05 12:54 uur: reactie Piet Reckman (2) Over de inhoud van jouw dagboek-commentaar (zie 17/01/05 - red.), overwegend mij bijvallend, heb ik twee opmerkingen: 1. Het zou kunnen dat ik onvoldoende de term dialectiek heb toegelicht, want ik bedoel uiteraard meer dan een formele taalkundige aanval op dat ge-maar in het beginselprogramma dat eigenlijk niet inhoudelijk zou zijn. Mijn bedoeling strekt evenwel fundamenteler; in theoretische termen gaat het om het verschil tussen dualistisch en dialectisch; in het dualisme gaat het om twee entiteiten die naast elkaar bestaan; in de dialectiek gaat het om strijdende polen. 2.Wat het indidualisme betreft is jouw vermoeden juist; ook hier kan trouwens een theoretische verdieping worden aangebracht, want een individu bestaat alleen en op zichzelf, terwijl een persoon slechts in samenhang met anderen, met samenleving kan worden begrepen. Kortom: ik vind dat de PvdA klaarblijkelijk metterdaad zijn socialistische veren heeft afgeschud, en dát wilde ik kritiseren. Piet Reckman

DAGBOEK 19-01-05 11:59 uur: zeebeving-5: Willem Klootwijk 'Willem Klootwijk op de reünie van maart 2003' Ik heb zojuist een lang telefoongesprek gevoerd met Willem. Hij belde zelf vanuit Sri Lanka. Hij spreekt inderdaad van een godswonder dat zijn dorp aan de Noordoostkust niet getroffen is, terwijl daarom heen alles verwoest is. Willem woont slechts 500 meter van zee en hoort hem ruisen vanuit zijn huis. De twee gezinnen uit zijn dorp die dakloos waren geworden heeft hij onderdak geboden totdat ze iets anders gevonden hadden. Het mobiele telefoonverkeer is nog steeds moeizaam, maar hij kan zelf wel bellen en zijn moeder van bijna 90 telkens weer geruststellen. Hij heeft schoon drinkwater uit zijn eigen put en aan de elektriciteitsvoorziening mankeert bij hem ook niets. Gisteravond heeft hij met een groepje mensen lange tijd aan het strand gezeten om ze een beetje te helpen over hun angst voor de zee heen te komen. Op 7 maart komt hij weer naar Nederland. Op mijn vraag of wij ook iets kunnen doen antwoordde Willem dat iedereen hem dat vraagt en dat hij niet van schooien houdt, maar als we iets overhebben dan kan hij dat natuurlijk snel in heel praktische hulp omzetten. Als je zoals hij daar 8 jaar woont weet je precies waar men behoefte aan heeft. Hij vertelde bijvoorbeeld dat er ladingen tweedehands kleding aangeleverd werden, die hij even later langs de kant van de weg zag liggen. Alleen als mensen geen enkel kledingstuk meer hebben accepteren ze eerder gedragen kleding, dat zit heel diep verankerd in de cultuur. Een overhemd met korte mouwen wordt bijvoorbeeld alleen door buitenlanders gedragen. Men denkt dat die ze afgeknipt hebben. Willem vertelde dat de mensen heel ontroerd zijn dat er overal op de wereld zoveel geld geschonken wordt. Ze zijn diep onder de indruk en dankbaar. Ik had het gironummer van Willem nog vanwege de kleine inzameling bij de reünie. Voor één euro kun je in Sri Lanka zelfs je kapotte schokbreker laten demonteren, lassen en terugmonteren heeft hij laatst ervaren toen zijn vrachtwagentje gerepareerd moest worden. Dus ondanks dat iedereen natuurlijk al gedoneerd heeft kan een kleine bijdrage via hem heel veel opleveren. Hij kan voor heel weinig geld bijvoorbeeld watercontainers en emmers kopen en natuurlijke talloze andere praktische dingen. Het gironummer is: 1559907 W.Klootwijk Utrecht. Willem doet iedereen de hartelijke groeten en brengt de dankbaarheid van de mensen over. Mary Pauw

DAGBOEK 17-01-05 22:28 uur: Piet Reckman: 'democratisch socialist' 'Piet Reckman op de reünie van maart 2003' Piet Reckman had vorige week woensdag een ingezonden stuk in de Volkskrant (12 januari) over het beginselprogramma van de PvdA. Waarover zou het bij Piet anders moeten gaan? Enkele zaken vallen op, vooral de opmerking dat Piet niet schrijft als 'sociaal-democraat', maar als 'democratisch socialist'. Zonder inhoudelijk op de begrippen in te gaan denk ik op grond van de taalkundige constructie van beide termen dat een 'democratisch socialist' socialistischer is dan een 'sociaal-democraat'. Bij de 'sociaal-democraat' is het bijvoegsel 'sociaal' een bepaling van 'democraat' en daaraan min of meer secundair, bij de 'democratisch socialist' draait het vooral om het socialisme. Piet struikelt in zijn kritiek, die als kop heeft 'Mag het PvdA-program iets progressiever?' over de termen 'fatsoenlijk' - terecht, dunkt mij, zeker als het woord twaalf maal wordt gebruikt - en het praktisch ontbreken van 'wij' (dat wordt vervangen door 'burgers', 'mensen', 'kiezers', 'lezers' enzovoort) - opnieuw terecht: al die termen zijn afstandelijker dan 'wij'. 'Wij' dus, beste manifestopstellers. Vervolgens wordt de kritiek van Piet moeilijker. Hij schrijft dat het hem als democratisch socialist stoort dat de 'dialectische benadering en behandeling van thematieken verloren is gegaan'. Hij zegt dan dat maar liefst '25 maal het woordje 'maar' of 'echter' wordt gebruikt, waar het in feite om tegenstellingen, tegenstrijdigheden, conflicterende zaken gaat'. Hij concludeert: 'Door juist die als zodanig te benoemen, in plaats van te verdoezelen onder 'maar' krijgt onze politiek weer structuur, gestalte en uitdagende inhoud'. Hij noemt vervolgens als voorbeeld: 'Een sterke economie is van levensbelang voor de kwaliteit van het bestaan.... Maar er is meer dan economie alleen.' Dialectiek is 'het denken vanuit twee polen' (Van Dale). Piet had dus willen zien dat de schrijvers van de beginselverklaring hadden gesteld: 'Een sterke economie is van levensbelang voor de kwaliteit van het bestaan.' Om daarna dit verkapte pleidooi voor het materialisme niet af te zwakken met de 'maar-constructie' en het wat vage 'er is meer dan economie alleen', maar aan te vallen vanuit het tegenovergestelde standpunt, waarin de idee overheerst, bijvoorbeeld: 'Sociale rechtvaardigheid is maatschappelijk minstens zo belangrijk als het streven naar welvaart.' Het kost enige moeite, maar ik denk dat ik begrijp waar Piet heen wil. Blijft dat beide hoofdzinnen zich eigenlijk alleen maar laten verbinden door dat vermaledijde 'maar'. ('Een sterke economie is van levensbelang voor de kwaliteit van het bestaan, maar sociale rechtvaardigheid is' enzovoort.) Zou het kunnen zijn dat de vorm er eigenlijk niet zoveel toe doet, en het meer om de inhoud gaat? Ook als, zoals in mijn tekst, 'maar' wordt gebruikt, is duidelijk dat het om een tegenstelling gaat. (Ik begrijp dus wel waar Piet heen wil, maar vind bij nader inzien zijn kritiek op het gebruik van de termen 'maar' en 'echter' weinig fundamenteel, omdat het in zekere zin gaat om taalkundige constructies, om de vorm, en niet om de inhoud.) Piets verdere kritiek, op de wat aarzelende steunbetuiging aan de multiculturele maatschappij in de constatering uit het program dat 'de toenemende diversiteit het fundament van solidariteit onder druk zet' wil ik graag onderschrijven. Typische sociaal-democratische dubbelzinnigheid! (Een democratisch socialist zou het zo nooit stellen.) Lang leve de 'multiculturele uitdaging' - zoals Piet stelt. Met andere woorden: gewoon samen mens zijn. Piets slotopmerking, over het gebruik van de termen 'individu' en 'individualistisch' in het pogram als een poging socialisme en liberalisme te verzoenen - versus 'persoon' en 'personalistisch' van Willem Banning - veronderstelt een kennis die bij mij helaas niet helemaal aanwezig is. Ik vermoed dat het Piet hier gaat om een afwijzing van doorgeschoten individualisme (liberalisme, kapitalisme) en pleidooi voor socialistische waarden. Blijven lezen, die man, Piet Reckman. hg

DAGBOEK 16-01-05 22:35 uur: ansicht van tussen de Geul en de Gulp Kilometers voetstappen achtergelaten tussen de Geul en de Gulp, oefenen op de zachte 'g' aan de voet van de Ardennen; de enige berghut in de Lage Landen bezocht: 't Hijgend Hert, op 260 meter NAP; berijpte weilanden met stegelkes (draaihekjes); de Heymans groeve, met resten van het carbon - 300 miljoen jaar geleden - veel kraaien in de velden, vergezichten over mistige heuvels; bruin bier (SJOL) bij de SPAR in Epen; tot schrijfs (vanuit hotel de Smidse, rugzak- en bergschoenvriendelijk). hg

DAGBOEK 11-01-05 (2) 22:10 uur: wandelen in 2005 Ben van woensdag tot en met zaterdag wandelen in Zuid-Limburg. hg

DAGBOEK 11-01-05 12:20 uur: het koninkrijk Uit de serie 'voor u gelezen'. De Volkskrant is enkele dagen na de zeebeving van 26 december begonnen met een reeks portretten van religieuze voorgangers. De eerste, op 28 december, was gewijd aan de 65-jarige Bram Moerland uit Maarn (gnosticus, mystiek christen). Onder de foto van Bram was een tekst afgedrukt uit het Thomas Evangelie 113: 'Het koninkrijk komt niet door het te verwachten. Je kunt niet zeggen: 'Het is hier' of 'het is daar', nee, het koninkrijk is uitgespreid over de aarde, maar de mensen zien het niet.' Enkele uitspraken van Bram: 'Ik hoef geen pijnloos leven, ik wil een echt leven. Daar horen geluksmomenten bij, natuurlijk. Maar het gaat mij vooral om het vanzelfsprekende gevoel dat het leven de moeite waard is. De schoonheid zit in het leven zelf.' hg

DAGBOEK 09-01-05 20:35 uur: communicatie Mopje, tegengekomen op een buitenlandse Osho-site: Customer: "Do you have a four volt, two watt light bulb?" Saleswoman: "For what?" C: "No, two." S: "To what ..." C: "Yes." S: "No" C: "Thank you. Goodbye." S: "Goodbye." R.

DAGBOEK 08-01-05 11:37 uur: Mr. Jones Vannacht tot half drie zitten kijken naar Mr. Jones, interessante film over manisch-depressieve bouwvakker (Richard Gere) en psychiater (Lena Olin), die verliefd op elkaar worden. Gere speelt de sterren van de hemel. Zijn manie is extreem uitbundig, speedy en op het randje van agressief, zijn depressiviteit is vol pijn en zelfdestructie. Lena Olin is een favoriet van me sinds die film met die onmogelijke titel (The unbearable lightness of being) over de Praagse Lente. Het verhaal lijkt al te mooi, vooral door de romance, maar de ervaring leert dat de werkelijkheid altijd absurder en onwaarschijnlijker is dan fictie - dat soort kritiek kan dus wat mij betreft in de prullenmand. De film is van 1993, dus vast wel in de videotheek te krijgen. hg

DAGBOEK 07-01-05 14:51 uur: zeebeving-4 de wind rukt aan de laurierstruik voor het raam de krant ligt op de keukentafel, de geur van koffie hangt erboven we kijken elkaar aan: we hebben de zondvloed overleefd hg

DAGBOEK 06-01-05 21:07 uur: Buongiorno, notte (goedendag, nacht) (2) Heb Buongiorno notte inmiddels gezien. Indrukwekkend, beklemmend en om allerlei redenen zeer herkenbaar. De moord op Moro werd tien jaar na de studentenopstand in Parijs gepleegd, maar de hele sfeer is nog van die tijd, 1968 dus. Ik heb daar iets van meegemaakt, nota bene in Praag, toen de Warschaupactlegers de Lente van Dubcek in bloed kwamen smoren (21 augustus 1968). En later, 1969, 1970, bij de B(ond) V(an) D(ienstweigeraars) in Amsterdam, en in Den Haag, in het Haags Tehuis voor Ongehuwden - waar ik voorafgaand aan Dennendal als dienstweigeraar was ingekwartierd, en we leninistisch-marxistische brochures van de TH in Delft doornamen - rode vlag in de hoek, K(ommunistische) E(enheidspartij) N(ederland) op de achtergrond - en met de Soldatenkrant bij de kazerne postten. En nog weer later, in '74 met de ontruiming van Lorentz natuurlijk, en in '75 en '76 de Nieuwmarktrellen, en in 1980, alhoewel op afstand, de ontruimingen van de Vondelstraat en de Groote Keizer. De vier ontvoerders van Aldo Moro: de 23-jarige Chiara (Anna Laura Braghetti, die met haar boek Il Prigioniero het scenario van de film leverde); de behoorlijk neurotisch ogende ideoloog; een simpele ziel met John Lennon-haardos, en een opportunistischer type blijken volledig inleefbaar in hun proletarisch-revolutionaire verdwazing en isolement. (Een hoogtepunt is als zij naar de tv zitten te kijken naar de verslaggeving over de ontvoering en er duidelijk wordt dat de gehoopte steun van de arbeiders aan hun zaak uitblijft: ze gaan spontaan met z'n vieren in gebed, een litanie over de eindzege van de proletarische revolutie.) Aldo Moro imponeert en domineert door zijn menselijkheid en intelligentie. Ze kregen alle vier levenslang. Braghetti zit nog vast. Ze schrijft: 'We hadden juist een sprong opzij moeten doen, een andere positie innemen, een alternatief moeten bieden voor de keuze van de regering. Wij moesten het anders doen als we een andere maatschappij wilden. Niet de onbuigzaamheid van de regering imiteren maar laten zien dat we beter waren. Revolutionairen, had ik moeten zeggen, hebben de plicht om vooruit te zien.' Zien!!! (misschien later meer). hg

DAGBOEK 04-01-05 14:49 uur: Bram & Bram Bram Bakker en Bram Hulzebos schreven samen een boek, Loden Last, over zelfdoding. Bram Bakker is psychiater en Bram Hulzebos had een vader die zichzelf in 1999 van het leven beroofde. Beide Brammen hebben een missie, ze willen meer aandacht voor het onderwerp zelfdoding (1500 per jaar in Nederland - meer dan het aantal dodelijke verkeersslachtoffers). Over Bram Bakker schreef ik een dagboekje, waarna een mailwisseling ontstond die in de columnruimte is weergegeven, zie mailwisseling met Bram Bakker. Net zag ik een interview met Bram & Bram dat afgelopen maart werd opgenomen naar aanleiding van de publicatie van Loden Last. De interviewer is Andries Knevel. Het interview valt op internet te zien via Het Elfde Uur. Volgens mij vooral door toedoen van Knevel worden in het gesprek enkele misvattingen geuit. Sprekend over autonomie (van een cliënt om zichzelf van het leven te beroven) pleit de interviewer, en in hun kielzog de geïnterviewden (of is het andersom?) voor meer ruimte voor gedwongen opname van een potentiële zelfdoder. Op de manier waarop het door Bram Bakker wordt gebracht is dat in wezen een vraag om meer aandacht voor zelfdoding en meer geld voor preventie, en daar is niets mis mee. Andries Knevel wil echter nog iets anders: hij wil de jaren '70 aan de schandpaal en stelt enkele malen nadrukkelijk dat het toen mis is gegaan door de cliënt veel - te veel - vrijheid te geven. Beide Brammen beamen dat. En daar gaat het mis. De jaren '70 waren de jaren van de antipsychiatrie. De antipsychiatrie kenmerkte zich onder meer door emancipatie en aandacht voor de rechten van de cliënt. Het was ook een beweging die meer betrokkenheid bij de mens in nood wilde. De door Bram Bakker bepleite menselijke benadering, dicht op de cliënt, onconventioneel, verdergaand dan vanachter het bureau medicijnen voorschrijvend, vormde de essentie van die antipsychiatrie. Bij de ontwikkelingen daarna, de opkomst van de anti-antipsychiatrie en de biologische psychiatrie, de afbraak van de intramurale zorg en dergelijke, mogen in het licht van de antipsychiatrie en haar verworvenheden de nodige vraagtekens worden geplaatst - overigens net als bij het doorgeslagen 'systeemdenken' van de antipsychiatrie zoals die in de jaren '60 opkwam. Communiceren is moeilijk. Je moet goed weten waarover je het hebt, je moet goed de begrippen definiëren die je gebruikt en vooral de nuance in het oog houden. Een beeld schetsen van de jaren '70 als een periode van losgeslagen bandeloosheid met te veel vrijheid voor de cliënt, staat haaks op de werkelijkheid. De antipsychiatrie was historisch gezien een zeer belangrijke, revolutionaire fase die in een breder maatschappelijk kader de basis legde voor humanisering van de psychiatrische zorg. Van Bram Bakker weet ik dat hij op de hoogte is van Gemma Bloks 'Antipsychiatrie' - zie de mailwisseling. Andries Knevel zou er goed aan doen kennis van het boek te nemen (zucht). hg

DAGBOEK 03-01-05 11:39 uur: Gegen die Wand Gisteravond Gegen die Wand gezien, had kennelijk iets nodig om wakker te worden van de nieuwjaarsochtendkater. Wél een prachtig drama, en nog met een soort boodschap ook, en je snapt meteen meer van Mohammed B. Aanbevolen, speciaal voor punklovers. hg

DAGBOEK 02-01-05 12:57 uur: Buongiorno notte Buongiorno notte, een film van Marco Bellochhio, is gebaseerd op het boek 'Il Prigioniero' van Anna Laura Braghetti, een van de rode-brigadisten die in 1978 Aldo Moro vermoordden. Het moet een aangrijpende film zijn die op zijn eigen wijze weer iets toevoegt aan het begrip van en inzicht in de jaren '70. Ik hoop er binnenkort heen te gaan en er verslag van te doen. Als er iemand onder de lezers van deze tekst is die hem al gezien heeft, en een persoonlijke impressie kwijt wil, nieuw-dennendal.nl houdt zich aanbevolen! hg

DAGBOEK 01-01-05 23:18 uur: love, love, love..... gelukkig nieuwjaar! We gaan alle vergrotingen bij de historische beelden-serie plaatsen. Er komen meer details over het voorspel, op grond van de notulen van de minister van landbouw van Oranjevrijstaat Hans Donderwinkel. De ontruimingserie wordt uitgebreid, het naspel uitgespit enzovoort enzovoort. Actualiteit en historie worden verweven in dagboek en column, de story must go on, will go on, is neverending, cheers! (En er is een nieuwe column, nog in het ouwe jaar, zie mailwisseling met Bram Bakker.) hg